De Chinese pianist Lang Lang geniet niet minder dan superster allures in zijn thuisland en ook in het westen is hij een graag geziene gast als solopianist of als solist bij de grootste symfonische orkesten. Dat die reputatie geheel en al verdiend is, bewijst hij zo overtuigend als men zich kan voorstellen op deze nieuwe uitgave met daarop Chopins twee pianoconcerti, standaard repertoire voor elke concertpianist dat onder Lang Langs vingers toch een totaal nieuwe dimensie krijgt.
Lang Lang is niet aan zijn eerste cd toe en meteen valt op hoe gemakkelijk hij zich voelt als partner van de Wiener Philharmoniker onder leiding van Zubin Mehta. Hij speelt een klassiek, classicistisch concerto in alle betekenissen van het woord. Zijn uitvoering karakteriseert zich niet door het uitproberen van nieuwe zaken maar door de nadruk die hij legt op helder en transparant pianospel en door de manier waarop hij deze muziek van Chopin als een waardige erfgenaam van Mozart en Beethovens grote pianoconcerti presenteert. Dit is dan ook geen frivole fantasie voor piano en (een beetje) orkest maar twee concerti die op de juiste momenten stevig en mannelijk uit de hoek kunnen komen. De finales van beide concerti (twee dansen, een statige Mazurka in het concerto in f en een wilde Krakowiak in dat in e) krijgen een aanstekelijke Poolse bravoure mee, bijvoorbeeld door de manier waarop Lang Lang zijn luisteraars net lang genoeg aan het lijntje houdt met het opnieuw aanbrengen van zijn hoofdthema. De trage delen zijn niets minder dan liefdesgeschiedenissen hier, nog voorzichtig in het f mineur concerto maar voluit gezongen in het andere en steeds erg doorleefd uitgevoerd.
De donkere, minder glad gepolijste klank van de Wiener Philharmoniker is meteen herkenbaar en zorgt er mee voor dat Chopins twee concerti naar een hoger niveau geheven worden. De blazers zijn stuk voor stuk om duimen en vingers van af te likken, of het nu gaat om de hoorns met hun warme klank, om de prachtig zware Weense hobosolo of om de zachte klarinetpassages in de finale van het concerto in f. De fagot die in het trage deel van het concerto in f met een tegenmelodie binnenkomt, klink even expressief als de menselijke stem; men krijgt even de indruk dat iemand meezingt! Dat het orkest zo opvalt in de eerste plaats zegt genoeg positiefs over de uitvoering want Chopin staat niet meteen bekend als orkestraal componist en in vele uitvoeringen houdt het orkest zich grotendeels op de achtergrond. Hier hoort men echter een hecht samenspel tussen Lang Lang en de Wiener Philharmoniker.
En zo is dit zonder enige twijfel een van de knapste uitvoeringen van Chopins twee concerti, met een interpretatie die stevig in zijn schoenen staat, van veel begrip voor elke nuance van de muziek getuigt (niet slechts Chopins Franse elegantie maar ook zijn robuuste Poolse karakter) en een hecht samenspel tussen solist en orkest laten horen. Lang Lang verdient hiermee in een adem met de grootste Chopin pianisten als Krystian Zimerman, Arthur Rubinstein of Martha Argerich genoemd te worden.
Meer over Frédéric Chopin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
