Met al diverse albums als leider achter de rug kwam trompettist Freddie Hubbard in 1962 op de proppen met de eerste mijlpaal in zijn toen nog jonge carrière. 'Ready For Freddie' was dat niet alleen vanwege de ijzersterke bezetting, maar ook omdat het een openlijke poging van Hubbard was om qua spel meer de kant van de door hem bewonderde John Coltrane op te gaan. Dat blijkt alleen al uit de keuze van de ritmesectie: drummer Elvin Jones, bassist Art Davis en pianist McCoy Tyner speelden allen intensief samen met Coltrane. Opvallend op dit album is verder de aanwezigheid van Bernard McKinney, die een minder gangbaar blaasinstrument bespeelt: het euphonium, verwant met de tuba, maar zachter en warmer van klank.
'Arietis' is het eerste van de drie eigen stukken van Freddie Hubbard die deze sessie telt. Na een korte intro geeft hij over een straight-ahead groove het smakelijke melodiechorus ten beste, subtiel bijgekleurd door de tenorsax van Wayne Shorter. De eerste solo wordt door de trompettist zelf opgeëist, waarna sax, euphonium en piano aan bod komen. Elvin Jones voelt zijn medespelers haarfijn aan en eist de aandacht op met opzwepende accenten, die net even anders geplaatst zijn dan voor de hand ligt. Hij is eigenlijk het hele album lang op dreef en mag zich later in 'Crisis', het afsluitende nummer, nog uitleven in een spectaculaire drumsolo.
Het enige langzame stuk op het album is de prachtig uitgevoerde ballade 'Weaver Of Dreams', een niet zo gangbare standard van Victor Young. Freddie Hubbard speelt hier de eerste vier minuten bijna in zijn eentje vol en zijn virtuositeit krijgt ruim baan, zonder dat het teveel van het goede wordt: het asymmetrische, open klinkende trompetspel is een lust voor het oor. Alleen voor de piano is er dan ook een korte solo, waarna Hubbard het zelf afmaakt. Van de hand van Shorter is daarna 'Marie Antoinette' opgenomen, een weer wat sneller stuk met opgebroken chorus. Shorter zelf vangt ontspannen aan, soms schijnbaar wat op het automatische af, hetgeen contrasteert met Hubbard's fellere spel in de tweede solo. Na het dan weer kalme euphonium- en pianospel is het een korte, maar zuivere bassolo van Art Davis die voor het meest opmerkelijke moment in het nummer zorgt. Het in hoog tempo doorstomende 'Birdlike', een eigen werk van Hubbard, laat vervolgens niet lang raden naar de inspiratiebron. Speciaal noemenswaardig is hier overigens het spel van Bernard McKinney, die er enigszins onbeholpen inspringt, maar dan wel zijn meest knappe euphoniumspel weggeeft.
Met vijf nagenoeg feilloze opnames achter de rug kan de liefhebber al meer dan tevreden zijn. IJzeren wetten bij Blue Note schrijven voor RVG-re-issues echter toegiften voor. In het beste geval betekent dat onuitgebracht materiaal uit dezelfde sessie of bijvoorbeeld goede versies die destijds niet op de lp pasten. In dit geval blijft de bonus beperkt en is gekozen voor alternatieve takes van 'Arietis' en 'Marie Antoinette'. Wat de eerste betreft is dat vrij overbodig, de tweede krijgt een welkome, want iets meer vlammende uitvoering. Leuk, maar eigenlijk heeft 'Ready For Freddie' niet echt extra's nodig.
Meer over Freddie Hubbard
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
