'Winterreise' was het project waarmee liedbegeleider Paul Lewis en tenorist Mark Padmore elkaar vonden. Momenteel werken ze aan een Schubert-trilogie, waarvan deze cd het eerste deel was en 'Die Schöne Müllerin' het volgende. In 2011 wordt het reikhalzend uitkijken naar de laatste opname, want de twee huidige edities zijn allebei een schot in de roos. Al bij het verschijnen van de liedbundel werd ervaren hoe fundamenteel Schubert de gedichten van Müller had weten vorm te geven, waarvan getuige enkele bewaard gebleven extatische reacties. Nochtans zijn de emoties voortdurend zeer intiem en net als in 'Die Schöne Müllerin' speelt Schubert grote contrasten op wonderlijke wijze uit. Deze keer zijn de thema's echter meer fundamenteel, met natuur, dood, leven, eenzaamheid en nog zo veel andere dingen als vaste ingrediënten.
Waar Padmore en Lewis perfect geschikt bleken voor het lichte verdriet van 'Die Schöne Müllerin', kunnen ze hier de zwaarte perfect de baas. Alweer valt op hoe zeer Padmore zijn stem in precies de goede sfeer in exact de juiste richting kan drijven. Zijn tenor is wendbaar en licht, maar nergens mist ze de dramatische draagkracht voor de liederen. Van fluisteren kan hij in een mum van tijd klimmen naar het meest uitzinnige schreeuwen, wat Lewis dikwijls met donkere akkoorden aanzet. Ondanks het hechte samenspel blijft de opname echter open klinken, zodat de inherente dramatiek niet langs alle kanten uit de muziek puilt. De energie is geconcentreerd en gericht en duo Padmore-Lewis durft doseren waar nodig. Er zijn dus wel degelijk meer expressieve opnames te vinden, maar die gaan voorbije aan de intimiteit waar 'Winterreise' tot in het diepst van zijn vezels van doordrongen is.
Evenzeer prachtig is hoeveel lijn Padmore en Lewis in de cyclus wisten te steken. Er sluimert voortdurend een zekere donkerte, zelfs in de enkele liederen waarin een vrolijker tintje geïntroduceerd werd. Die vergroot het duo langzaam maar zeker uit, zonder dat het laatste lied als een overladen en pompeuze compositie klinkt. Alweer ligt de klemtoon dus tegelijk op het kleine als op het grote, een dualiteit die de interpretatie van Padmore en Lewis absoluut preferabel maakt. Beter uitvoeren kan gewoon niet.
