Tussen hun drukke bezigheden bij Novastar, Zita Swoon, Flip Kowlier, Gabriël Rios en nog een dozijn andere bands door, hebben de muzikanten van Franco Saint de Bakker toch weer even de tijd gevonden om samen in de repeteergarage en op het podium te kruipen. Net als de vorige werd deze cd live opgenomen in de AB en nog steeds laat de combinatie van een rockband en blazers (die meer doen dan akkoordstootjes uitdelen) horen dat Franco Saint de Bakker niet wil en/of kan kiezen tussen rock en jazz. Daarmee zullen ze, tenzij ze het roer drastisch omgooien, moeten leren leven met vergelijkingen met Peter Vermeerschs' bands FES en X-Legged Sally. In tegenstelling tot deze groepen echter zweert Franco Saint de Bakker hoekige ritmes en complexe structuren echter af. Ook voor grootse jazz en individuele virtuositeit is de band geen uitgelezen vehikel, hoewel gitarist Elko Blijweert en saxofonist Frans Van Isacker (met zijn sappige en beheerste Lee Konitz-achtige sound) als solisten echt kunnen overtuigen. In vergelijking met de vorige cd kiest de band op deze nieuwe live-opname minder voor swing, waardoor de muziek nog meer in de schemerzones van de jazz dwaalt. Bovendien staan er meer eigen composities op het repertoire, waarin de groep ambitieuzer klinkt. Soms is dit eigen werk echt gecomponeerd, laat het de songstructuur voor wat ze zijn en steekt bescheiden polyfonie de kop op, zoals in 'Dialogue // Bullets' van gastvocalist Tim Van der Poel. Ook 'Foundation' van bandleider Blijweert laat horen tot wat de groep in staat is, wanneer een stomende pianoriff uitgroeit uit tot een gelaagde structuur met een uitgesproken rol voor de blazers. In latere gedaantes wordt dit refrein verstrekt met gitaarnoise of een jankerige gitaarsolo. De strofes zorgen voor rustmomenten: nu eens met een met lichte filmische spanning, dan weer met een ronduit kinderlijke melodie. Op andere momenten wordt het allemaal wat eenvoudiger, maar daarom niet minder gevarieerd gehouden: 'Cross' sleept als een dodenmars, het wat premature en kort uitvallende 'Sarly's Theme' wordt gedragen door een funky groove en in het toepasselijk getitelde 'Slaapliedje' laat Blijweert de groep horen van haar meest softe kant. Het verzorgde arrangementje zorgt er echter voor dat de groep ook in deze gedaante geloofwaardig klinkt. Wat de covers betreft zweert Franco Saint de Bakker bij het principe om overwegend minder bekende songs te spelen. Hier dus geen poppy jazz van crooners die Simon & Garfunkel of Billy Joel songs brengen, maar een nummer van de obscure Brusselse band Subject, of de stevig uitzwaaiende en versnellende wals 'Calvaire' uit Vincent Cahay's muziek voor de gelijknamige griezelfilm. Kleine pareltjes hier zijn 'Filidé' van tubaspeler Ray Draper (een zwoele jazzfilm-uit-de-oude-doos sound) en het cartooneske 'Marcha Escocesa' van gitarist Baden Powell (geen familie van de scouts-goeroe). De versnelde marsmuziek, inclusief klaroenmotieven in het daarvoor atypische geluid van elektrische gitaar of keyboards klinkt hier razend grappig zonder lollig te willen zijn. Ongeveer zoals deze nieuwe cd van Franco Saint de Bakker complexloos en lekker klinkt zonder suikerzoete marsepeinjazz te worden.
