Moderne dansmuziek op piano: de idee is zo slecht nog niet. Veelal spelen keyboard- of pianopartijen immers een grote rol bij het opvullen van beats en het vormen van een hithouse-melodie. De jonge Luxemburger Fransesco Tristano heeft deze gedachte echter ten top gedreven en neemt met zijn doordracht, vingervlug spel zelfs de rol van de baslijnen en de ritmepatronen over. Zo zorgt deze muzikant op 'Not for Piano' met enkele erg abstracte composities voor enkele erg eigenzinnige pianobewegingen. Te weten dat Tristano dagdagelijks vooral met klassieke muziek bezig is, mogen bewerkingen van Jeff Mills, Derrick May of Autechre dan op zijn minst opmerkelijk genoemd worden.
Dit plaatje bevat tien verschillende pogingen om hypermoderne, elektronische muziek op piano te brengen. Door echter alle oogkleppen af te zetten, weet Francesco Tristano zijn muzikaal verhaal van a tot z boeiend te houden. Zo zorgt producer Murcof niet enkel voor noten die uitdeinen en soundscape-achtige effecten, maar benadert de pianist bijvoorbeeld ook abstracte click'n'cuts door het kloppen op de zijkant van zijn instrument. Zo meanderen vele nummers heerlijk op- en neer, klimmen naar climaxen toe en geven muziek weer die oorspronkelijk helemaal niet voor piano bedoeld was (ook al is het merendeel ervan door Tristano zelf geschreven). Toegegeven, het is even de ogen half toeknijpen om doorheen '...' de diepe dubpatronen te ontwaren. Dan doet de voor velen gekende technohit 'The Bells' van Jeff Mills het iets opzichtiger, door zenuwachtige akkoordbewegingen de beats te laten vervangen en met zijn gekende melodie naar de nodige hoogtepunten toe te klimmen. In het verhaal van Derrick May ('Strings of Life') begint de Luxemburger nog voorzichtig met zweverige, hoge tonen en veel echo, om even later in een dance-achtig patroon over te gaan. Des te opmerkelijker is Autechre's 'Andover', waar getik op de piano afglijdt tot een duister, dromerig sfeerbeeld terwijl de dynamiek van het oorspronkelijk nummer perfect bewaard blijft.
Naast die paar bijzondere covers slaagt Francesco Tristano er in om enkele eigen songs aan te bieden die er dezelfde filosofie op na houden en helemaal niet hoeven onder te doen. Zo is 'Barcelona Trist' een meer klassieke compositie die zacht golft maar waarin donkere ondertonen voor een mooie melancholie zorgen. 'Jeita' daarentegen, bevat een mooi huzarenstukje ritmisch geklop op de klankkast dat uitdeint in een tapijt van lange, bedwelmende pianotonen en –echo's.
De titel 'Not for Piano' vertelt meteen waar het om gaat: liedjes op piano die er niet voor bedoeld waren. Dit pittige plaatje is dan ook een opmerkelijk ding. Niet dat het zich leent tot grote feestvreugde of het platbombarderen van het grote publiek, maar wie wel eens even iets anders wilt proeven, moet niet aarzelen dit schijfje van Fransesco Tristano in de speler te leggen.
Meer over Francesco Tristano
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
