Zwart mag dan geen echte kleur zijn, zelfs in het donkerste segment kan met tinten gespeeld worden. Of althans muzikaal, zoals Flying Horseman met een tweede album ‘Twist’ laat horen. Onder aanvoering van gitarist, zanger en songschrijver Bert Dockx heeft het kwintet een schijfje gevuld met donkere, romantische songs waarin de geesten vrij spel krijgen: die van pakweg Joy Division, Nick Cave of 16 Horsepower maar evengoed die van Dez Mona en Venus.
Met de zweverige, woordenloze sirenestemmen van Loes en Martha Maieu, uitdeinende gitaren, holle drums die voor een broeierig effect zorgen en de van heel nabij opgenomen stem van songschrijver Bert Dockx belandt de band in intiem, soms spookachtig vaarwater. Hier en daar wordt er wat steviger doorgetrokken, maar de mysterieuze sfeer van de plaat blijft ook op die momenten intact. Zo mag in de ruim negen minuten durende titeltrack een noise-gitaarsolo een extra randje leggen rond een nummer dat met spokende vrouwenstemmen en keyboards, holle drums en tremologitaren begint.
De songs op zich lijken elementair: harmonisch en melodisch zijn ze eenvoudig, soms zelfs repetitief en af en toe op het randje van het monotone. Toch voorziet Dockx net voldoende beweging om de zaak draaiende te houden. Bovendien krijgt elk nummer een eigen twist mee, een bijna onhoorbare tik waardoor de muziek buiten de klassieke paden belandt. Hier en daar duiken (weliswaar onopvallend) speciale maatsoorten op, strofes en refreinen lijken net iets te vroeg in te zetten (‘Ghostwriter’), of er wordt wat subtiel getrokken aan het ritme (‘Road’).
Al deze complexiteit wordt in alle vanzelfsprekendheid quasi onhoorbaar, wat nog versterkt wordt door de uitgekiende arrangementen. Heel secuur worden laagjes een voor een gestapeld, waardoor elk geluid, elk lijntje, elke kleine beweging maximaal effect kan sorteren. Een schitterend voorbeeld hiervan is ‘Memorial’, dat gezegend is met een bezwerende opbouw die de luisteraar besluipt en bekruipt alvorens het nummer naar het einde toe helemaal mag opstijgen.
Zo gaat Flying Horseman niet klinken als “de band van Bert Dockx”, maar als een echte groep, waarbij het geluid bepaald wordt door de inbreng van alle leden afzonderlijk, hoe minimaal die soms ook is. Dat Dockx als songschrijver stevig aan het stuur van de bus zit, is duidelijk, maar de manier waarop op ‘Twist’ de nummers klank, kleur en vorm krijgen, maakt van het album een bloedmooie en ongewoon beklijvende plaat.
