Het nieuwste album van Flat Earth Society draait rond de 'answer songs', een concept dat de jazz-bigband twee jaar geleden voor het eerst uitprobeerde in de Belgische concertzalen. Bandleider Peter Vermeersch liet zich hiervoor inspireren door een courant gebruik bij Amerikaanse blues- en countrymuzikanten uit het midden van de vorige eeuw, om via zogenaamde 'antwoordliedjes' een tekstueel en/of muzikaal commentaar te leveren op de songs van collega's. Er zijn ook wel voorbeelden te vinden van 'answer songs' in de popmuziek (een bekend voorbeeld is John Lennons 'How Do You Sleep?' als antwoord – of zeg maar 'opgestoken middenvinger' – op Paul McCartneys 'Another Day'), maar het fenomeen is vooral in de hiphop tot op vandaag overeind gebleven. In elk geval heeft FES met dit project een schier onuitputtelijke conceptuele goudader aangeboord, waarmee de grens tussen jazz en pop volledig wordt opgeblazen: de meeste tracks op 'Anwser Songs' verwijzen immers naar popsongs van bekende namen als The Clash, Serge Gainsbourg, Jeff Buckley en David Bowie.
De jazzy 'antwoorden' op dit album staan autonoom op zichzelf, en zijn dus géén cover-versies van bestaande songs. Soms is de referentie aan het originele nummer volledig verhuld, zoals op 'To Walk a Mermaid', het 'antwoord' van schrijver Peter Verhelst en FES-pianist Peter Vandenberghe op Jeff Buckley's 'Song to the Siren'. Soms wordt de oorspronkelijke song op speelse wijze geparodieerd, zoals o.a. het geval is op 'Poupée de Con' (een persiflage van Serge Gainsbourgs 'Poupée de Cire', met een pseudo-Franse tekst van schrijfster Gerda Dendooven), of op het hoogst vermakelijke 'Thursday 12th' (dat deels voortbouwt op 'I Don't Like Mondays' van de Boomtown Rats). Wie FES live al heeft gezien, weet dat de band vaak een aura van zelfrelativerende nonchalance rond zich weet op te trekken, en deze sfeer – die veel ruimte laat voor humoristische tekstuele en instrumentale invullingen – is ook weer prominent aanwezig 'Answer Songs'. Toch neemt het humoristische nooit de overhand in het compositorisch geheel, waardoor geen enkele song uitmondt in een gimmick – met als enige uitzondering 'Poupée de Cire', waarvan de expliciet 'komische' tekst weinig bestand blijkt tegen veelvuldige herbeluistering ('t'es une drole de plastiekpop / a babe met botox aan heure kop / gladgeschoren tot het kruis / zonder anti-erotiek geruis'). In elk geval levert zangeres Esther Lybeert, in een vorig leven nog de allereerste zangeres van Hooverphonic en backing-vocaliste bij An Pierlé (met wie ze hetzelfde stemtimbre deelt), op alle tracks zeer hoogstaande prestaties.
Het grootste minpunt aan dit album is de lengte: het bevat slechts negen songs, wat net iets te weinig lijkt. Het is bijzonder jammer dat sommige 'answer songs' uit de theatertournee van 2007, zoals 'Black' (een repliek op 'Answer Me, My Love' van Joni Mitchell) en 'Leave Nothing' (gericht op 'Peaches en Regalia' van Zappa), niet op deze cd zijn opgenomen. Het devies blijft evenwel ongewijzigd: FES is een bigband van topniveau, met een bandleider die voortdurend op zoek blijft gaan naar nieuwe creatieve invalshoeken, en die geen enkele jazz- en popliefhebber aan zich voorbij mag laten gaan – zowel live als op plaat.
Meer over Flat Earth Society
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
