Op dezelfde golflengte zitten, daar gaat deze plaat over. Amerikaan Fat Jon en Antwerpenaar Styrofoam hebben hun kwaliteiten samengesmolten tot een uniek en smaakvol geheel. De krakerige laptopelektronica van Arne Van Petegem ofte Styrofoam, en de droge rhymes van rapper Fat Jon blijken zich uitstekend met mekaar te verzoenen. Een expliciete liefde van beide heren voor gedetailleerde muziek deed dit unieke project tot stand komen en leidde tot dit ontzettend leuk plaatje. Dankzij vele warme, melancholische tonen en samen gezongen, melodisch sterke refreinen klinkt dit experiment zelfs erg levendig en toegankelijk.
De inhoud van de tien nummers is nogal gelijkaardig. Warrelende clicks en korte samples vormen een vlotte drive, terwijl variabel drumwerk voor het eigenlijke ritme zorgt. Akoestische gitaarlijntjes en warme orgeltonen geven de muziek verder een leuk live gevoel. De afwisseling tussen snel ingesproken, droge raps en vervormde zangstemmetjes in de refreinen maakt het geheel compleet. Dat leidt telkens tot grappige, muzikaal sterke momenten. Zo is het traag opbouwende 'Bleed' een minutieus, psychedelisch schouwspel dat op een heerlijk wentelende loop voortdrijft. Het daarop volgende 'Runnin' Circles' doet het zelfs nog een stuk beter: een rauwe beat, kurkdroge teksten en warme orgeltonen vormen een lied dat zowel keihard als dromerig zacht klinkt. Vooral die lieflijke, ontdubbelde zangstem in het refrein maakt van dit nummer een perfecte indie-hiphop-elektro samensmelting. 'Space Gangsta', waarvan de video als bonus is opgenomen, vormt dan weer een grappig buitenbeentje. Rauwe gangsterhiphop is de basis, maar een zware tekstuele ironie (door een Ice T-achtige stem ingeluid), een robotzang en veel space-effectjes trekken dit al snel in het belachelijke, en vormen zo een prima spotprent van zwart bende- en machogedrag. Toch zorgen veel complexe blieps, tegendraadse ritmen en subtiele effectjes wederom voor een complexe diepgang die dit nummer veel meer dan zomaar een goede grap maakt. Elke track kan zo eindeloos worden geanalyseerd, de basis uiteindelijk allesbehalve complex is. Boven alle verwachting zorgen de twee liefhebbers van ingewikkelde muziek dus voor een uitermate sfeervol en vlot plaatje.
'Eén plus één is drie', dat kan zeker de conclusie zijn van 'The Same Channel'. Fat Jon en Styrofoam bewijzen bij deze dat kennis van de meest geavanceerde apparatuur of een haast demonische muzikale interesse en kunde schijnbaar totaal verschillende zielen op eenzelfde gedachtegang kan zetten. De smaak naar meer ligt zeker op de tong.
Meer over Fat Jon & Styrofoam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
