Pianist Erik Vermeulen vertoeft graag in het trioformat. In de loop der jaren heeft hij heel wat duo's naast zich gehad met vaak klinkende namen uit de Belgische jazz. In vergelijking met 'Inner City' uit 2002, zijn vorige album onder eigen naam, wordt voor 'Live Chroma' bassist Eric Surmenian vervangen door Manolo Cabras; drummer Marek Patrman blijft achter het drumstel zitten, waarmee Vermeulen meteen zeker is van de stevigste ritmetandem uit de hedendaagse Belgische jazz.
'Live Chroma' klinkt homogener dan 'Inner City': geen gewriemel meer in de klankkast en langere tracks, hoewel het langst stuk nog steeds afklokt onder de acht minuten. De gave esthetiek van Vermeulen blijft een dominante factor. Weinig landgenoten klinken zo uitgesproken melodisch en pianistiek secuur als deze muzikant. Zijn kwaliteiten tonen zich niet meteen in grote virtuositeit, maar in zijn beheersing van het egale melodische spel. Vermeulen kan notenslingers perfect realiseren, maar is eerder spaarzaam met vingervlugheid en dynamische uitbarstingen zijn hem al helemaal vreemd.
De precisie en het afgewogen spelen, zijn het meest uitgesproken in het betoverende solostuk 'Relic'. De magische sfeer weet hij bovendien op te roepen zonder te moeten terugvallen op catchy songs of dromerige akkoorden. Zoals steeds kiest Vermeulen ook op dit album voor gesloten melodieën die soms aan het atonale grenzen. Gecombineerd met zijn pianistieke vaardigheden ontstaat zo een heel eigen lyriek waarbij het ontbreken van duidelijke rustpunten voor lange spanningsbogen zorgt. Melodielijnen klinken soms onbestemd, zoals in 'The Old Century' waarbij de contouren van een ballad hoorbaar zijn, zonder dat die helemaal uitgesproken wordt.
De melodische, maar erg persoonlijke benadering van Vermeulen wordt versterkt door het vrij bewegende duo achter hem. Hoewel de piano vaak de boventoon voert, mogen Cabras en Patrman hun eigen weg gaan. Beweging en stilstand komen zo op erg onverwachte momenten, het metrum lijkt vaak vrij en het ontbreken van grote climaxen zorgt voor een dynamisch niemandsland waarin de muziek onvoorspelbaar en verrassend blijft. Ondanks (of net: dankzij) alle abstractie, vaagheid en onduidelijkheid voert de muziek de luisteraar probleemloos mee op een trip van pure schoonheid: van het ijle 'Bow' naar het meer hoekige 'Broken'; van het struinende 'Morphos' naar het energieke 'Unheard'.
De sterkste tracks worden tot op het einde bewaard. In 'Le Parc Voisin' zorgt Patrman met enkele kleine uithalen voor extra reliëf en neemt Vermeulen alle tijd om zijn verhaal uit te bouwen: van korte, rustige frasen naar meer beweeglijke zinnen om daarna verstild te exploderen in parelende notenslingers. Dit is vuurwerk zonder de knallen, maar met alle bijbehorende kleurenpracht. Op het einde laat het trio haar romantische kant horen in 'Garden for Two'. De heerlijke, sprookjesachtige sfeer klinkt licht weemoedig zonder een zweem van sentiment. Ook in deze gedaante blijft het trio van Erik Vermeulen haar abstracte, onvoorspelbare gedaante trouw.
'Live Chroma' maakt nog maar eens duidelijk dat Erik Vermeulen een pianist is die dringend meer aandacht verdient. Zijn atypische en gesloten speelstijl is misschien niet publieksvriendelijk, maar blijft wel spannend en verfrissend voor de Belgische jazz.
Meer over Erik Vermeulen Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
