De naam Emil Nikolaus von Reznicek zal bij weinig mensen een belletje doen rinkelen. Gelukkig is er nog Kwadratuur om dat belletje toch nog te doen rinkelen bij de klassieke muziekliefhebber. Reznicek was een Duitse componist van Richard Strauss' en Gustav Mahlers generatie. Het is niet helemaal verwonderlijk dat hij tussen de plooien van de geschiedenis is gevallen, maar toch wel een beetje onterecht, moet dirigent Frank Beerman gedacht hebben. Vandaar dat hij met het Symfonieorkest van Bern deze cd opnam, met daarop de tweede en vijfde symfonie van von Reznicek.
Rezniceks tweede symfonie werd in 1905 geschreven. Het was een reactie op zijn lange "tragische" eerste symfonie. De tweede is georkestreerd voor kamerorkest (strijkers, twee hout- en koperblazers en pauken) en bezit over het algemeen een charmerend en intiem karakter. Rezniceks tweede symfonie is een tamelijk kort werkje, vol lichtheid en neoklassieke charme. Plotse gemoedswisselingen en verrassende orkestrale effecten maken het werk interessant en boeiend om naar te luisteren. Von Reznicek orkestreert vlot en wisselt gemakkelijk intieme passages voor een handvol instrumenten af met grootse orkestrale vergezichten. De harmonie en orkestratie doen wat aan Richard Strauss denken, maar een ländler of een plotse Boheemse toon brengen dan weer Mahler in gedachten. Dat valt ook op in de vijfde symfonie, wat oorspronkelijk een verzameling symfonische dansen was. Deze symfonie kreeg dan ook de bijnaam 'Danssymfonie' mee want het is een opeenvolging van een Poolse polonaise, een Hongaarse csardas, een Oostenrijkse ländler en een Italiaanse Tarantella.
Ondanks de mooie momenten, lijdt Rezniceks muziek aan twee grote kwalen. De eerste is een overdreven gebruik van orkestrale effecten: chromatische toonladders en een overvloed aan dramatische climaxen nemen veel charme van de muziek weg. De tweede kwaal is een teveel aan vulgaire effecten en wat goedkope melodieën en dat doet deze twee symfonieën maar al te vaak iets weg hebben van kermismuziek. Zo zijn de laatste delen van de twee werken, of de 'Polonaise', waarmee de vijfde opent, bijzonder oppervlakkig gecomponeerd. De luisteraar kan zich soms moeilijk van de indruk ontdoen dat dit muziek is die in de haast geschreven werd, of die de componist zelf niet bijzonder serieus nam.
Het Berner Symphonie-Orchester speelt beide symfonieën heel klassiek, met een orkestraal palet dat heel vertrouwd klinkt. De blazers spelen mooi, met sterke solo's en goede contrasten. Terwijl het orkest zwaar en pompeus klinkt in de vijfde symfonie, klinkt het beweeglijk en transparant in de tweede. Qua interpretatie is deze cd standaard, goed op elk gebied maar zelden echt topniveau.
Wie geïnteresseerd is in muziek van kleinere goden doet er goed aan deze cd te beluisteren. Hij bevat zeker enkele mooie momenten, maar in zijn geheel komt hij wat te licht over. Dan toch maar liever een echte Richard Strauss...
Meer over Emil Nikolaus von Reznicek
Verder bij Kwadratuur
