Als drie flipperkasten samen muziek zouden maken, dan was het resultaat 'Discipline'. Het tweede album van het Franse Electric Electric zou eigenlijk een waarschuwing moeten bevatten: niet voor expliciete songteksten of aanstootgevend artwork, maar wel omdat het een triggerplaat is voor epileptici. 'Discipline' is de ultieme soundtrack voor een op hol geslagen videogame.
Ten tijde van het debuutalbum ‘Sad Cities Handclappers’ uit 2009, bestond de groep uit het duo Eric Bentz (gitaar) en Vincent Redel (drums). Ondertussen werd het gezelschap met producer, toetsenist en elektronicaman Vincent Robert uitgebreid tot een trio, al valt dat niet meteen op. Het is meestal namelijk moeilijk om te horen wat nu juist van welke muzikant komt. Gitaren, drums, toetsen en elektronica worden onophoudelijk gesampled, geloopt en vervormd. Vervolgens worden al deze bouwstenen laag na laag op elkaar gemetseld tot een stevige muur waarin individuele partijen amper herkenbaar zijn.
De muziek van Electric Electric - dat overigens een fameuze live-reputatie met zich meezeult - had eigenlijk net zo goed uit een laptop kunnen komen. Het komen en gaan van muzikale patronen, de talloze loops en elektronische ingrepen zijn in sommige tracks zelfs zo dominant dat de four-to-the-floor dansmuziek in het vizier komt. De intro van 'Ulysses' had net zo goed van minimalpionier Richie Hawtin kunnen zijn (meer bepaald uit de tijd dat de Canadees zich nog geen hip kapsel had aangemeten) en 'La Centrale' is een zeer geslaagde fusie van industrial en zweverige techno.
Songs als 'xx2' en 'Summer's Eye' maken echter duidelijk dat groep voornamelijk wil rocken en snelheidslimieten zijn daarbij niet aan de orde. In de titeltrack ligt het tempo onwaarschijnlijk hoog en wordt de luisteraar op enkele minuten helemaal plat gebeukt. De korte riffs - die opvallend doen denken aan The Hickey Underworld - en de flippende geluiden die voortdurend opduiken en weer verdwijnen zorgen daarenboven voor een nerveuze en knettergekke sfeer.
Al die waanzin wordt echter wel op een gestructureerde manier gepresenteerd. De opbouw wordt altijd goed verzorgd en er is meestal sprake van klassieke songstructuren. Dat maakt van Electric Electric natuurlijk geen klassieke rockband. Een losgeslagen versie van Battles die zich schijnbaar laat inspireren door techno en hardtrance uit de jaren '90 komt men namelijk niet elke dag tegen.
