In de liner notes bij dit album vraagt Nanne Tipper zich wat pathetisch af waar Electric Barbarian gecatalogeerd dient te worden: het is immers geen gewone jazz, hiphop of fusion. Bij de eerste twee heeft hij zeker gelijk, maar het laatste etiket moet voor deze Nederlandse band wel kunnen. Al mag het gezegd zijn dat het geen fusion is die zich verslikt in z'n eigen pseudo-artistieke ambities of relaxte belegenheid.
De nummers drijven steevast op een eenvoudige harmonische basis en worden geschraagd door de melodische bas van Floris Vermeulen die het geheel soul geeft. Het lichte klankbeeld wordt bovendien nog versterkt door het secure drumwerk van Harry Arling. Ook de afwezigheid van keyboards en gitaar helpen om het geheel fris te laten klinken. De ruimte die zo ontstaat wordt bij Electric Barbarian ingevuld door de Belgische trompettist Bart Maris en Franse dj Netick. Maris voorziet zijn trompetklank van diverse effecten: van vervormingen die de trompetklank soms cartoonesk onherkenbaar maken tot meerstemmige stapelingen. Dit laatste levert in 'Massive' een haast bigbandachtig effect op. De rol van Netick bestaat er niet in om de nummers vol te spelen met allerhande samples, wel integendeel. Het draait hier duidelijk om het scratchen dat, met Neticks uitstekende techniek en loepzuivere ritmes, hier geen effect is, maar een essentieel bestanddeel van de arrangementen. Die manier waarop hij in 'Shuffle-O-One' een kleine fluitsample als basisriff en als scratchmateriaal hanteert, zorgt voor eenheid en laat de muzikale ondergrond tegelijkertijd leven en evolueren. Dit laatste is meteen de grote verdienste van Electric Barbarian: hoewel vier tracks boven de zeven minuten afklokken, wordt er nergens eindeloos geloopt.
Op deze instrumentale ondergrond worden vocale bijdragen geplaatst. Vooral deze van Kain (medeoprichter van het legendarische dichter/rap collectief The Last Poets) zijn fascinerend. Zijn beeldrijke en niet meteen te doorgronden gedichten (met referenties van Mickey Mouse tot Trotski en Stalin) worden als zuivere spoken word gebracht, maar hebben een flow waarvan menige mc alleen maar kan dromen. Vooral de manier waarop hij in het openende 'X-Cuse Me!' zijn gedicht haperend, stotterend en haast scratchend begint is onvergetelijk. Voor het meer traditionele rapwerk wordt in 'The Search' de (onverstaanbare) Angolees Mos binnengehaald. Dit nummer is door de veranderende opbouw van trompet en dj één van de mooiste tracks op de cd, naast het reeds eerder genoemde 'Shuffle-O-One'.
Ook op 'Electric Barbarian' is het de muzikale uitwerking die de track haar waarde geeft. Een portie ronkende bas en rockdrum wordt afgewisseld met drum 'n' bass beats, waarbij ook dit laatste deel nog eens verder uitgesplitst wordt in deeltjes met damesstemmen, tussenkomsten van de trompet en scratches. Op de zwakkere momenten klinkt de cd helaas soms ook wat richtingloos. 'Molecule' mag dan gedragen worden door de vaak tweelagig aangewende draaitafels van dj Grazzhoppa, het ontbreekt nummer aan richting en algemene opbouw. Bij 'Soul Jugling' ligt het probleem net aan de andere kant. Te veel op en afbouwen doet het nummer kabbelen, waarbij de echo op de trompet dat duffe fusionrandje oproept dat elders zo goed vermeden wordt. De knap gescratchte groove van Netick kan hier het nummer niet redden.
Meer over Electric Barbarian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
