Na het recente opdoeken van Bik Bent Braam heeft Michiel Braam nu ook het Wurli Trio van zijn lijst met projecten geschrapt. De naam althans, want de elektrische en poppy tegenhanger van Trio BraamDeJoodeVatcher gaat voortaan door het leven als eBraam en met ‘3’ creëerde het trio zopas een vervolg op het knotsgekke 'Non-Functionals!' uit 2009.
Een naamsverandering voor het trio drong zich onvermijdelijk op. Braam ruilde zijn Wurlitzer orgel onlangs in voor een Nord Stage, een digitaal keyboard dat alle vintage orgel- en pianogeluiden bevat, waardoor de naam Wurli Trio haar betekenis verloor. De groep vaart dus onder een nieuwe vlag maar betekent niet dat alle banden met het verleden werden verbroken. Integendeel, samen met bassist Pieter Douma en drummer Dirk-Peter Kölsch maakt Braam er als vanouds een prettig gestoord boeltje van. Jazz op z'n Braams dus.
Inspiratie voor nieuw repertoire vond de groep bij 'Third', het derde album van het legendarisch progrockgezelschap Soft Machine. Het getal 3 speelt daarnaast een centrale rol, gaande van de titel en de driekoppige bezetting tot het gebruik van tertsen, drieklanken en walsen. Zelfs de Pindarische ode en de stelling van Pythagoras maken volgens Braam deel uit van de bouwstenen waarmee het album in elkaar werd gebokst. Desondanks blijft de muziek overal toegankelijk, al moet men wel openstaan voor de eclectische stijl die de band hanteert.
Braam beschikt met zijn nieuw instrument over heel wat mogelijkheden. Warme orgelgeluiden worden afgewisseld met vleugjes Fender Rhodes, analoge blieps en nagebootste gitaarklanken, terwijl er af en toe ook nog effecten in het spel zijn. Geen twee tracks klinken daardoor hetzelfde, hoewel in veel gevallen sprake is van een groovy fundament: strakke ritmes en een rollende baslijn. Op die manier legt het trio voortdurend linken naar de pop- en rockmuziek, wat met het zeemzoete en door Pieter Douma gezongen 'A Certain Kind' (afkomstig van het debuut van Soft Machine) nog eens extra wordt benadrukt.
In '1B44, Please' wordt duidelijk waarom Braam zijn Wurlitzer uiteindelijk van de hand deed. Geen enkel vintage instrument is opgewassen tegen de fysieke speelstijl die de toetsenist hier etaleert: de akkoorden worden bijna door de bodem van het keyboard geramd. Geen wonder dat hij tot voor kort elk optreden een paar toetsen kapot speelde. Ook in het bluesy ‘Triad’ gaat Braam heftig tekeer met versplinterde uithalen die op een bepaald moment zelfs de indruk geven dat hij willekeurig op de toetsen ligt te meppen. Maar niet is minder waar want met een paar welgemikte interventies blijkt zijn solo nog steeds in het spoor van de ritmesectie te zitten.
eBraam is een project waarin Michiel Braam zich te pletter amuseert. Niets moet en alles kan. Er wordt dan wel voor een poppy aanpak gekozen, de uitwerking is nooit vanzelfsprekend. Maniakale solo’s, riedels die voortdurend tegenover het ritme worden geplaatst en ga zo maar verder, ‘3’ is een broeinest van creativiteit en waanzin. Ook dat is op z’n Braams.
