Buxtehude wordt door sommigen omschreven als de vader van Johann Sebastian Bach en we weten zeker dat hij een grote invloed op diens schrijfstijl en ontwikkeling als componist gehad heeft. Hoewel Buxtehude misschien vooral bekend is voor zijn orgelwerken en zijn polyfone cantates heeft hij ook een aantal korte geestelijke stukken (ook 'geestelijke concerten' genoemd) voor zang en klein ensemble achtergelaten en het is uit dit minder bekende repertoire dat tenor Hans Jörg Mammel geput heeft voor zijn vierde cd. Zeven van deze korte stukken worden vergezeld door drie instrumentale stukjes waarin het ensemble La Fenice eventjes alleen mag schitteren.
Nieuw en onbekend repertoire ontdekken is altijd interessant voor de barokliefhebber en zeker als het op zo'n hoog kwalitatief niveau gebracht wordt als hier. De schrijfstijl van Buxtehude is rijk genuanceerd en expressief, tegelijkertijd meeslepend en heel zachtaardig van karakter. Deze stukken, die als inspiratie gediend hebben voor de latere cantates en aria's van Johann Sebastian Bach, zijn zeer polyfoon geschreven met veel imitaties en dialoog tussen de verschillende stemmen. De woorden van de Duitse teksten worden rijkelijk uitgebeeld in de muziek zoals in 'Ich sprach in meinem Herzen', waar het woordje 'lachen' getoonzet wordt op lange coloraturen zowel in de stem als in de dulcian (de voorganger van de moderne fagot). Door Buxtehudes zeer imitatieve schrijfstijl komt het voortreffelijk samenspel tussen de solisten uit het ensemble en de zanger goed tot zijn recht. De opgetogen imitaties tussen stem en viool in 'Singet dem Herrn' zijn bijzonder mooi en verzorgd van klank. Het klein ensemble La Fenice beschikt over een aantal zeer talentvolle muzikanten en de luisteraar kan uitgebreid genieten van een aantal mooie momenten waarop de instrumenten bijna solistisch optreden tegenover de stem. Het evenwichtige en glasheldere orgelspel van Jean-Marc Aymes in de korte fuga in sol groot en de zachte, expressieve klank van cornettist en dirigent Jean Tubéry op 'Herr, wenn ich nur dich hab' zijn twee momenten die bijzondere aandacht verdienen. De enige schaduw op het tafereel is, ironisch genoeg, de zanger. Hans Jörg Mammel haalt soms ofwel te weinig uit de muziek op vlak van expressie, ofwel overdrijft hij iets te veel met zijn effecten, wat de muziek niet altijd ten goede komt. Ook in de hoge passages klinkt hij soms een beetje geforceerd, maar deze schoonheidsfoutjes doen weinig of niks af van de mooie muziek.
Het repertoire op deze cd is een ontdekking op zich, maar ook om de prestaties van het ensemble is hij een aanrader. De stem van Hans Jörg Mammel leent zich uitstekend tot dit soort muziek en ondanks enige gebreken levert hij een zeer overtuigende vertolking af van een aantal stukken die zeker niet tot de gemakkelijkste van het repertoire behoren. Een aanrader voor elke barokliefhebber die eens zin heeft in iets nieuws.
Meer over Dietrich Buxtehude
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
