Zonniger zal de wereld er met 'Moments of Dejection or Despondency' niet op worden. De wereld waarin de ondertussen vijfkoppige Dez Mona (ooit begonnen als een stem-bas duo) de luisteraar binnenleidt, baadt immers niet in het felle licht, integendeel. Het zwakke schijnsel van enkele kaarsen verlicht het donkere, van rookslierten vergeven muzikale universum halverwege jazz, chanson en pop: een fascinerende en bij momenten broeierige locatie.
Het uithangbord bij uitstek van deze beklijvende sound is de gewild onstabiele stem van Gregory Frateur. Gewild, omdat hij meer dan eens blijk geeft van het goed controleren van zijn vocalen. Vooral de in duobezetting gebrachte gospel 'I Lost my Power for You Lord' laat weinig twijfel bestaan over Frateurs mogelijkheden. Met het beven en (in mindere maten) het overslaan, lijkt Frateur vocaal familie van Stef Kamil Carlens en Anthony (Anthony and the Johnsons), terwijl de experimentele, naar schreeuwen neigende uithalen de geest van Diamanda Galas bovenhalen.
Frateurs zanglijnen worden omlijst door een instrumentaal ensemble waarin het fladderende of stotterende accordeon van Roel Van Camp en de stevige contrabas van Nicolaas Rombouts het klankbeeld kleuren. De drums van Steven Cassiers en de klavieren van Bram Weijters vervolledigen het plaatje. Door te kiezen voor authentieke klanken van piano en Fender Rhodes en niet voor synthesizers of sampels pakt Dez Mona uit met een puur geluid. Deze specifieke klank belet niet dat de muziek verschillende gedaantes aanneemt. Opmerkelijk daarbij is dat de groep in die verschillende verschijningen overtuigend klinkt en daar zijn de knappe, klassieke songs van Frateur en Rombouts niet vreemd aan.
Intieme momenten zijn er met jazzy ballads als 'Arid Song', 'Red Light' en 'It Goes' of het heel dichtbij klinkende 'She Says It's Not For Long', waarbij elke beweging van Frateurs tong en lippen hoorbaar is. Op andere momenten haalt hij stevig uit, waarbij hij vooral in de hoogte stevig vooruit zingt. Dit solide stemgeluid wordt vaak gecombineerd met een al even gezonde ritmische drive waardoor de muziek vooruit begint te rollen. Zo laten songs als 'Forgive my Tears' en 'The Guy' een stevigere kant van de groep horen, zonder de unieke sfeer te beschadigen. Het is bij de meer geanimeerde nummers dat de groep al eens in het poppy vaarwater terecht komt, zoals bij 'Flawless Daughter' (met als gastzanger en –gitarist Sjoerd Bruil). Een meer funky inslag is te horen bij 'Sister' en 'Murderers Home', waarbij het laatste nummer ook heel expliciet de jazz binnenlaat door de geïmproviseerde saxsolo van Andrew Claes. Een groovy basriff zorgt in deze track voor een ritmisch treintje dat door het loos gaan van de stem en het ritmisch draaien van het accordeon stevig onder stoom komt.
De enige muzikale tegenvaller is het pianostuk 'Etude for a Killer' dat snel en gemakkelijk in een filmische sfeer belandt en daarmee niet de unieke sfeer van de rest van de cd meekrijgt. Maar ook met deze mindere minuten blijft 'Moments of Dejection or Despondency' een plaat die schittert in alle duisternis en die een band laat horen voor wie 'een eigen gezicht hebben' geen loze uitdrukking is.
Meer over Dez Mona
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
