Laat ons eerlijk zijn: 'Nino Rojo' is nagenoeg hetzelfde als zijn enkele maanden oude voorganger 'Rejoicing in the Hands'. Aangezien het hier om nummers van dezelfde opnamesessie gaat, is het niet overdreven om van een veredelde 'cd 2' te spreken. Het artwork, met dezelfde kleur, lettertype en tekenstijl, deed al zoiets vermoeden. Dit derde album biedt dan ook weinig verrassingen voor wie al eens een cd van hem beluisterd heeft of hem aan het werk zag op Pukkelpop. Wie bij de naam 'Devendra Banhart' echter geen belletje hoort rinkelen, mag nu al de wenkbrauwen beginnen fronsen.
Devendra Banhart is een singer-songwriter in de lijn van Nick Drake of de jonge Donovan: met enkel een akoestische gitaar en zijn stem tracht hij de luisteraar te boeien op 16 nummers van elk een drietal minuten. Op een occasionele trompet en viool na verandert er heel weinig in de sound van dit heerschap. Toch kan men hem bezwaarlijk een klassiek singer-songwriter noemen. Daar waar zijn gitaarwerk nog sober blijft, haalt hij met zijn stem de meest vreemde capriolen uit. Hij balanceert voortdurend op het dunne randje tussen vreemd en vals, iets waar zijn onorthodoxe vibrato's – ook wel 'mekkeren' genoemd – niet in geringe mate verantwoordelijk voor zijn. Zijn songs zelf houden het midden tussen de nonchalance en muzikale compromisloosheid van John Frusciante en de gekunstelde onschuld van CocoRosie. De verraste luisteraar stelt zich dan ook voortdurend de vraag of Banhart zijn muziek serieus neemt.
Een nummer als 'Little Yellow Spider' illustreert deze speelsheid goed. Begeleid door een repetitieve, getokkelde gitaar, bezingt Banhart in zijn eigen stijl zijn liefde voor "all the animals.": "Hey there mister happy squid, you move so psychedelically / you hypnotize with your magic dance all the animals in the sea, for sure." Het lijkt alsof hij poppenkast speelt, waarin de verschillende stemmetjes op elkaar inspelen. Deze vrolijke, naïeve aanpak werkt uitstekend en verleent het nummer een charmant karakter. 'A Ribbon', waarin warme orgelklanken zijn gitaarspel assisteren, ademt een donkerdere, melancholische sfeer uit. Al is het een erg kort nummer, Banhart slaagt er toch in de luisteraar mee te slepen in zijn absurde kampvuuruniversum. Dat geldt voor het hele album: ondanks het gebrek aan variatie kan 'Nino Rojo' toch boeien, precies omdat de sfeer van het album zo goed zit. En dat is de mindere goden in het genre niet altijd gegeven.
Al lijkt 'Nino Rojo' wel heel erg op 'Rejoicing in the Hands', het wordt Devendra Banhart oogluikend toegestaan. Het album is misschien wat minder catchy dan zijn voorganger, maar weet de aandachtige luisteraar toch nog te boeien. Wie kennis wil maken met een aparte singer-songwriter die een flinke dosis nostalgie in zijn muziek verwerkt, zal zijn vingers hier niet aan verbranden.
Meer over Devendra Banhart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
