Dat de verwachtingen voor hun debuut hooggespannen waren, daar mogen Bert Dockx, Fred Jacques en Steven Cassiers, samen Dans Dans, niet moeilijk over doen. Met respectievelijk Flying Horseman, Lyenn en Dez Mona hebben de drie de afgelopen jaren laten horen dat ze in de hoogste afdeling van de Belgische popmuziek spelen. Mogelijk is het net daarom dat ‘Dans Dans’ niet helemaal de verwachtingen inlost.
Met de bezetting van een “klassiek” rocktrio grijpen de drie naar stukken van Sonny Rollins, Nick Drake, Thelonious Monk en Sun Ra om ze over te zetten naar een idioom dat moeilijk kan kiezen tussen jazz en rock. Daarmee zijn ze duidelijk familie van een groep als Elko Blijweerts Franco Saint De Bakker, al mist Dans Dans met het ontbreken van blazers wel een mogelijkheid tot kleurwerking, iets wat niet helemaal opgevangen wordt door het sporadisch gebruik van synthesizer en een cassetterecorder.
Net als Blijweert zoeken Dockx, Jacques en Cassiers het niet ver. ‘Freedom Suite’ van Sonny Rollins en Sun Ra’s ‘Lanquidity’ worden in een psychedelische 60s jambandambiance ondergedompeld: voor het eerste nummer lekker energiek, voor het tweede wat minder explosief, maar in beide gevallen vormt de muziek een ideaal vehikel voor het vettige, soms loeiende en aan noise refererende gitaarwerk van Dockx.
Dat de focus zo sterk op het gitaarspel ligt, is op andere momenten een minpunt omdat de muziek dan blijft hangen in het ideetje. Nick Drake’s ‘Rive Man’ wordt herschreven in een asymmetrische maatsoort en in een mooie, sobere setting geplaatst, maar de muzikale evolutie rechtvaardigt niet de duur van bijna acht minuten. Iets minder erg duikt datzelfde probleem ook op bij Dockx’ eigen ‘Waterpoort’, het enige nummer dat geen cover is. De referenties naar country en roots klinken mooi en integer, net als de bluesachtige stem die als sample meeloopt. Wanneer Dockx echter zijn solo een hele tijd op herhaalde noten laat drijven, slaagt hij er niet in voldoende spanning op te bouwen. Het is wachten tot de song meer rockend openbreekt, voor de muzikale vaart terugkeert. Ook hier was inkorten geen slechte zaak geweest.
Wanneer de band in ‘El is a Sound of Joy’ van Sun Ra meer en sneller van gedaante verwisselt zit het geheel beter op de sporen: rhythm & blues, zachte swing, funky wah-wah effecten en een spacy gitaar Sun Ra waardig zorgen voor de nodige actie. Dat het echter ook met minder goed kan uitpakken laat ‘Misterioso’ horen. De manier waarop Dockx het dissonante thema drapeert over jungle-achtige drums en een fluitsample uit het Oosten, opent een heel nieuwe visie op deze Monk klassieker.
Het debuut van Dans Dans kan bezwaarlijk zwak genoemd worden, maar is ook geen voltreffer die de luisteraar met verstomming slaat. Daarvoor blijft die te veel achter met het gevoel dat muzikanten van dit kaliber tot meer en spannendere dingen in staat moeten zijn. Inderdaad, een luxeprobleem.
