Sinds het einde van de jaren tachtig is Daan Stuyven al actief op het muzikale toneel en groeide er zelfs uit tot een icoon. Hierbij toonde hij zich doorheen zijn carrière in verschillende gedaanten en maakte deel uit van verschillende formaties, waarvan Dead Man Ray en vooral Daan vrij aanzienlijke bekendheid vergaarden in België. Eerder timmerde hij via de synthesizerpop van Citizen Kane (in 1988 finale van Humo’s Rock Rally), opvolger Running Cow (kreeg vrij veel airplay met single ‘Gasoline On Fire’), de dansbare pop van Volt (ondermeer de single ‘Niki Lauda’s Girl’) en het politiek getinte Supermarx aan de weg, evenwel zonder veel succes en bekendheid.
Het was dus pas vanaf het einde van de jaren negentig (Dead Man Ray en daarna Daan) dat Daan geconfronteerd werd met volle zalen. De geselecteerde nummers voor het nieuwe album ‘Simple’ overspannen deze meest glorierijke fase uit Daans loopbaan. Het dient evenwel onmiddellijk zonneklaar gesteld te worden dat deze plaat géén best of is. ‘Simple’ bestaat uit nieuwe opnamen van ouder werk in een volledig nieuwe gedaante. De bedoeling was om de verschillende liedjes uit te kleden en zo terug te brengen naar hun essentie, ontdaan dus van hun vaak frivole omlijsting. Dit doet wat denken aan wat Daan voor het Eén-programma ‘Zo Is Er Maar Eén’ met ‘De Lichtjes Van De Schelde’ (Bobbejaan Schoepen) deed. Toch kan deze herwerking niet als leidraad voor ‘Simple’ worden gezien. Vaak blijven de nummers namelijk gelaagd en getypeerd door een vrij volle klank. Dit wordt ondermeer gecreëerd door de nadrukkelijke inbreng van de Franse cellist Jean-François Assy, die eerder zijn sporen verdiende bij onder meer Yann Tiersen en Alain Bashung. Ook Daans trouwe metgezel Isolde Lasoen drukte haar stempel op het geluid van dit album in de vorm van toonaangevende percussie, gebolsterde drumpartijen, vibrafoon en zelfs wat trompet. Ook als tweede stem speelt ze een meer dan verdienstelijke bijrol in nummers zoals ‘Wifebeater’ en ‘Swedish Designer Drugs’. Verder is ook de andere trawant van Daan, Jeroen Swinnen (toetsen en bellen), van de partij.
Dat de nummers op ‘Simple’ zich vaak kenmerken door een nadrukkelijke gelaagdheid en een volle klank wordt goed geïllustreerd in het ondertussen tot hymne uitgegroeide ‘Victory’. Dit mag dan wel volledig opnieuw ingespeeld zijn met de nadruk op de stem en de instrumenten, toch is aan de essentie en de muzikale opbouw weinig veranderd. Wel moet gezegd worden dat in deze versie een glansrol is weggelegd voor Jean-François Assy. Desondanks leunt ‘Victory’ net dat tikkeltje te dicht aan tegen het potsierlijke. Een kritiek die ook bij andere nummers op het album geuit kan worden, zoals tijdens die andere hitsingle ‘Exes’.
Deze smaadwoorden kwijnen echter weg bij enkele parels die te vinden zijn op ‘Simple’. Het eerste dat de revue passeert is ‘A Single Thing’, anno 2002 uitgebracht door Dead Man Ray, en nu herwerkt tot een ingetogen pianoballade met naar het einde toe strelende strijkers en de zoete stem van Isolde Lasoen. Een ander opmerkelijk, maar dus uiterst goed geslaagd experiment, is de samenzang van Daan en Isolde tijdens ‘Swedish Designer Drugs’, waarbij beiden door niet veel meer ondersteund worden dan een barokke cello. Country op de wijze van Bobbejaan Schoepen (inclusief kunstfluiten) is nooit veraf tijdens ‘Icon’. Hoewel het ritme nauwelijks verschilt van de oorspronkelijke versie, krijgt het nummer door het kunstfluiten, het countrygitaartje en de vibrafoon veel meer diepgang. Tot slot kunnen ook het van cellopizzicato voorziene ‘Wifebeater’ (de eerste single van ‘Simple’), het pianolied ‘Bad Boy, Bad Girl’ en het zacht glijdende ‘Gabriel’ met een speciale onderscheiding de annalen worden ingestuurd. Daarmee schuift het album tijdens de ontknoping alsnog richting de meer sobere herwerkingen.
Daan had de bedoeling om van ‘Simple’ een intimistisch album te maken. Dit lijkt evenwel slechts gedeeltelijk gelukt, want een aantal van de nummers lijkt te verdrinken in frivoliteit en verschilt zo maar weinig van de respectievelijke originelen. Daans geluk is nu dat dit meestal wel sterke composities waren en dus ook blijven, edoch het is zonde dat de albumtitel dan bijgevolg de lading slechts onvolledig dekt. Misschien was het album muzikaal verrassender én intiemer geweest mocht Daan effectief de songs stuk voor stuk uitgekleed hebben en ze slechts sober en simpel terug in deze wereld hebben gebracht.
