Pathetiek, kitsch, intimiteit en bombast: getormenteerde ziel Daan brengt een bont allegaartje songs samen op zijn vijfde soloplaat. Eclecticisme is Daan niet vreemd, alleen gooit hij het op 'Manhay' over een andere boeg. Onverwachte wendingen en ideeën, muzikale trouvailles en 'orkestraties' kleuren Daans nieuwste; maar de coherentie en de idee ontbreken.
In zijn zoektocht naar een nieuw geluid integreert Daan verschillende genres of verwerkt hij muzikale clichés (qua muzikaal materiaal en arrangement) die onverwacht de kop opsteken. Zo is 'Icon' door de country-gitaarpartij en typische zanglijnen schatplichtig aan Johnny Cash. Zijn eigen versie over The Beatles ('This is what really happened to The Beatles') vangt in 'Brand New Truth' aan met een typische John Frusciante-riff maar werkt door het trompetmotief bevreemdend. Een song die bulkt van de ideeën, maar de som van de delen leidt niet tot een coherent geheel. Dat Daan niet ongevoelig is voor pathetiek mag blijken uit de ballade 'A Great Retriever'; een aandoenlijke melodie en dito pianobegeleiding lijken de blik van hondenogen te verklanken. 'The Stealing Kind', de afsluitende ballade, bewijst dat Daans stem in alle tessituren gedijt: in de laagte de Barry White-warmte en een eerlijke fragiliteit in hogere tessituren. De charme en kleur van een niet geschoolde stem, maar zo zijn er wel meer te vinden. 'Bad Boy, Bad Girl' charmeert aardig; instrumentatie (luister naar de passende timbres van piano en marimba) en arrangement geven een warm klankbeeld dat schril contrasteert met de verklanking van 'Bad Boy, Bad Girl / Just like me'.
Kitsch, bombast en theatraliteit - zowat de handelskenmerken van Daan - schemeren door en nemen zelfs niet zelden de overhand in een aantal Manhay-songs. 'Exes', met een (te) ver doorgedreven woordspelletje, en 'Crawling From The Wreck' getuigen hiervan. Pompende synthesizers, voorspelbare spanningsbogen en een weinig creatieve maar rechttoe rechtaan drumpartij dragen hier niet in het minst toe bij. Contrast en onvoorspelbare wendingen zijn legio op Manhay. In 'Decisions' zoekt Daan nerveus, loopt hopeloos verloren en besluit met een karakterloze anticlimax. Voor al deze songs schaart Daan uitstekende muzikanten (Elko Blijweert en Michel Hatzigeorgiou) rond zich, maar de eenvoudige muzikale inhoud van Daans songs beknot hun inventiviteit.
'Only silence is worth an inch of tape' (Radio Silence): woorden die Daan meer ter harte had moeten nemen. Donkere intimiteit en kitscherigere theatraliteit blijven. Van een positieve radicale muzikale koerswijziging valt op dit album bitter weinig te bespeuren. Manhay bulkt van interessante ideeën, maar zelden - enkele songs daargelaten - slaagt Daan erin om een coherent beeld te scheppen in zijn songs. Fijn entertainment, maar een plaat mag - moet zelfs - meer zijn.
Meer over Daan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
