Wanneer je als band uit de beruchte Duitse Notwist-scène afstamt en getekend wordt op Morr Musik, sta je een stevige stap voor anderen. Het kwintet Couch ziet zich, na een pauze van zo'n vijf jaar en evenveel platen, eindelijk wat meer gewaardeerd voor zijn inspanningen De band kenmerkt zich immers als postrockgroep zonder zang of solo's en dat maakt haar erg eigenwijs. Met negen glorieus openbarende gitaarmomenten en een snuifje uitdagende elektronica heeft 'Figur 5' dan ook alle troeven in handen om het tot een prima einde te brengen.
De plaat voelt -mede dankzij zijn specifieke stijl- zowel filmisch, sfeervol als gelukzalig aan. Mooi ontluikende geluidspassages met een stevige live-toets klinken aanvankelijk erg veelbelovend, mede dankzij de inbreng van subtiele elektronische effectjes uit de hand van Steffi Böhm (Ms John Soda). Vooral het new wave-achtige, hoppende ritme van 'Zwei Streifen im Blau' leent zich uitstekend voor de instrumentale passages van de groep. Gitaren denderen en donderen naar goede postrocktraditie en presenteren nummers als 'Gegen alles Bereit' of 'Alles Sagt Ja' in volle grandeur. Helaas duurt het mooie liedje niet lang. Een plotse ommekeer naar introverte huiskamermuziek maakt 'Blinde Zeichen' tot een erg eenzaam, beperkt dynamisch moment. Een wat stroef ritme, steeds rechtdoor dravende, langzaam wentelende gitaarschema's en een vervelende repetitiviteit zonder klemtonen of climaxen gooit de creativiteit van Couch naar de prullenmand. Vanaf dan is plots het vlotte en originele van 'Figur 5' zoek. Opvolgers als 'Position: Wieder Eins' of het statische 'Grosse Verzögerung' komen over als erg voorspelbare, sober ontwikkelende postrock-composities die ontdaan zijn van elk gevoel of diepgang. Ondanks enkele pogingen om jazzakkoorden of duistere pianotoetsen in te schakelen of af en toe de distortionpedalen in te trappen, blijft de verfijning van het begin van 'Figur 5' ver zoek. Eenvoudig ontwikkelende songs mogen dan wel telkens opgebouwd zijn rond een leuke geluidscombinatie, maar aan de samenstelling zelf verandert nauwelijks iets. Dat maakt dat de plaat al snel erg oppervlakkig en na verloop zelfs saai klinkt. Nummers beginnen op elkaar te lijken en komen tegelijkertijd over als haastig opgenomen probeersels en de schreeuw om een deftige productie wordt sterker en sterker. Tegen het einde van het schijfje aan lijkt Couch te beseffen dat het zich moet herpakken en sluipen wederom wat leuke elektronische details op de achtergrond binnen. Toch zouden wat meer intonaties, effectjes of uitglijders deze muziek ontzettend veel deugd doen. Vermits het lef hem niet zit in opzichtig solowerk of ruw gebruik van instrumenten, mag er iets meer gewerkt worden met complexiteit of fijngevoeligheid.
Met zijn erg eigenwijze en rechtlijnige muziek maakt Couch het de luisteraar niet gemakkelijk. Er wordt voortdurend gebalanceerd op de grens tussen inventief en enerverend. Een gebrek aan 'buiten de paadjes treden' maakt dat 'Figur 5' het uiteindelijk toch niet haalt. Dit is een plaat met erg goede ideeën, maar een duidelijk gebrek aan afwisseling. Veertig minuten wandelende gitaarmomenten is bij deze dan ook veel te lang.
Meer over Couch
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
