Het lijkt te mooi om waar te zijn: de zusjes Sierra en Bianca Cassady verliezen gedurende een hele tijd alle contact met elkaar en treffen elkaar na jaren terug in Parijs. Op een flat in Parijs flansen ze, totaal dronken, een tape in elkaar: 'La Maison de mon Rêve'. Een leuk verhaal waarvan alleen het laatste deel niet klopt, want de cd is geen rechtsreeks gevolg van die benevelde opnamesessie. Het had echter gekund, want de hele cd baadt in een onvatbare, etherische sfeer die nog het best in zachte kleuren en dito geuren vertaald zou kunnen worden: of hoe muziek in alle soberheid heel suggestief kan zijn.
De songs (het onschuldigere 'liedjes' zou hier ook passen) bestaan zonder uitzondering uit drie lagen. Aan de basis ligt steevast een instrumentale riedel of een akkoordenschema dat geleverd wordt door een getokkelde akoestische gitaar, een piano of een feeërieke harp. Op deze zachte ondergrond zingen de zusjes, vaak in improvisatorisch overkomende tweestemmigheid. Door de onstabiele en soms zelfs echt valse stemmen worden de spontane charme en het verleidelijke ervan nog aangedikt. Bovendien zweeft hun stemgeluid tussen dat van een oudere zwarte vrouw en het kwetsbare van Billy Holiday, zodat de muzikale zachtheid van CocoRosie haast spreekwoordelijk wordt. Het extra leuke is nu dat dit idyllisch prentje zachtjes aan stukken genipt wordt door bijgevoegde geluiden. Uitzonderlijk gaat dit om muzikale klanken (een fluit, belletjes, of een primitieve human beatbox). Meestal echter opteren de dames (ze waren zelf producer van dit debuut) voor klanken als een piepend scharnier, fluitende vogels, computergeluiden, het slaan op potten en pannen of iets dat klinkt als een mechanische kraaiende haan. In het afsluitende 'Lyla' lijken ze zelfs een drilboor op te voeren.
Deze auditieve krasjes op het al te romantische beeld van stem en zachte begeleiding wordt onderstreept door de onperfecte en onafgewerkte opnamekwaliteit. Dit geeft de nummers een authentiek gevoel, maar relativeert eveneens zonder dat het grappig dient te worden. Dit spel wordt ook gespeeld in de teksten waarvan sommigen ronduit ironisch zijn, anderen zich veel moeilijker laten vatten en weer anderen heel romantisch (kunnen) gelezen worden. 'By Your Side' laat niets aan de verbeelding over wanneer de zusjes iets te expliciet te kennen geven iemands huissloor te willen zijn. De muziek, bestaande uit een scherpe, hoge stem en een pianoloop die schijnbaar op een goedkope cassetterecorder opgenomen werd, geeft de indruk met een veldopname te maken te hebben. In combinatie met de beats die meelopen is de geest van Moby niet ver weg. 'Jesus Loves Me' is een ander voorbeeld van tekstuele overacting, door de oerconservatieve en racistische religieuze visie die gepredikt wordt: "Jesus loves me / but not my wife / not my nigger friends / or their nigger wives". De akoestische gitaar geeft het nummer bovendien een lekker ironisch kampvuurachtig gospelrandje.
Niet alle nummers zijn van hetzelfde niveau. Waar de meeste na één luisterbeurt probleemloos in het geheugen blijven hangen, zijn 'Madonna' en 'Hatian Love Songs' te weinig catchy om dit te doen. Gelukkig staan er ook 10 andere nummers op de cd.
Meer over CocoRosie
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
