De samenwerking tussen vaderlands meest roemrijke jazzband, het Brussels Jazz Orchestra of kortweg BJO, en trompettist Bert Joris, is niet nieuw. In 2001 brachten ze samen al een dubbel-cd uit vol swingende composities en heerlijke improvisaties, waarmee het label W.E.R.F. daadwerkelijk “the finest in Belgian jazz” (het motto van de platenmaatschappij zeg maar) leek samengebracht te hebben. Begin dit jaar stonden beide partijen terug samen op het podium en live in Studio 1 van Flagey werd deze plaat opgenomen, duidelijk met een enthousiast publiek dat oor heeft voor goede jazz. Een beetje tegen de verwachtingen in komt het BJO hier niet aanzetten met zijn typisch schelle sound, die voor sommigen al snel als vervelend wordt ervaren. Bert Joris zegt in de liner notes ook expliciet dat hij naar een meer timide geluid heeft gezocht, “de keerzijde van de big band”, en dat is er duidelijk aan te horen.
Met Bert Joris in topvorm en het BJO dat voor een keertje timide en introvert klinkt, lijkt ‘Signs & Signatures’ alle kanten op te kunnen. De bekende composities bieden echter het nodige houvast. Zo zijn net als op Bert Joris’ eerdere albums of concerten onder meer ‘Magone’ (een ode aan de overleden vrouw van een vriend), ‘Triple’ (geschreven voor Joris’ gelijknamige kat en een herwerking van ‘Warp 9’, dat het orkest in 2001 reeds onder handen nam) en ‘Signs & Signatures’ (over hoe Joris de rijkdom van de jazz leerde kennen) van de partij. Nummers die, voor wie de trompettist reeds met zijn kwartet live heeft gezien, absoluut niet onvertrouwd in de oren kunnen klinken. Dat hoeft echter geen probleem te zijn, want de sound is fris genoeg dankzij Joris’ spannende arrangementen van de catchy thema’s.
Nu het Brussels Jazz Orchestra niet meer zo ongecompliceerd feestelijk klinkt en geregeld ook gas terugneemt, valt op hoe talentvol en temperamentvol de musici zijn. In snedige solo’s komt het vinnige dat het BJO al jaren kenmerkt terug naar boven, maar even vaak klinken ze door en door melancholisch, alsof ‘Signs & Signatures’ een after-session is, een beetje blues in de kleedkamers na een vermoeiende avond op het podium. Ook de introductie van bijvoorbeeld de fender rhodes is een aangename afwisseling voor wat Nathalie Loriers al jaren lang op piano deed. En tussen al die warmte en virtuositeit voelt Bert Joris zich duidelijk op zijn gemak. Hij blaast de meest schuchtere improvisaties uit zijn instrument en met zijn typische sound sleurt hij de luisteraar eens te meer moeiteloos mee.
Het album dat de succesformule van ‘The Music of Bert Joris’ gewoon leek te willen herhalen, is dus een onverwacht pareltje geworden met zwoele big band-muziek, die zowel droevig als hoopgevend stemt. Een plaatje om geregeld te draaien dus…
Meer over Brussels Jazz Orchestra & Bert Joris
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
