Na enkele jaren te hebben gerijpt in de stallen van het Gentse Chopstick records komt het Brick quartet op de proppen met een eerste plaat. Al sinds 2004 is het viertal rond gitarist Mathias Van de Wiele regelmatig te zien op de Belgische jazzpodia maar buiten enkele tracks op het compilatiealbum 'Chopsticks' had de groep al die tijd geen officiële release op zijn naam. Daar is nu verandering in gekomen met dit titelloze debuut vol kleurrijke composities en improvisaties.
Van de Wiele is eveneens de drijvende, compositorische kracht achter andere Chopstick-bands, Moker en Barkin'. Met uitzondering van enkele improvisaties en het door cellist Lode Vercampt geschreven 'Giants Talk' zijn ook hier alle composities van de hand van de gitarist. Die klinken erg verscheiden, gaande van moderne manouche in de openingsmaten van 'Pressure' over de slepende groove van 'D-Mi' tot het bluesy 'Opgelucht'. Naast Van de Wiele en Vercampt bestaat het kwartet verder uit drummer Dimitri Simoen en altsaxofonist Ben Sluijs, zonder twijfel de bekendste van de vier. Sluijs, al meer dan tien jaar een vaste waarde in België, heeft zich met zijn laatste kwartetplaten gemanifesteerd als een interessante stem binnen de meer cutting edge jazz. Dat komt goed van pas voor zijn rol binnen het Brick quartet, waar ook regelmatig buiten de lijntjes wordt gekleurd. Het geweldig geïmproviseerde 'I-Nyanga' is daar een mooi bewijs van. Enkele getokkelde cellonoten en droge meppen van basdrum, snaredrum en hi-hat rollen een aantrekkelijk percussief tapijt uit waarop achtereenvolgens Van de Wiele en Sluijs hun inspiratie in lange melodieuze kronkels weten om te zetten.
Het Brick quartet vermijdt alles wat naar zwaarmoedigheid en sérieux neigt. Plezier, opgewektheid en lichtvoetigheid lijken de stukken op dit album te domineren. Het trage en gezapige 'Opgedoekt' heeft dankzij een simpel thema en klotsend ritme de perfecte aanloopstrook voor mooie solopassages van een fladderende Sluijs op altsax. Ook Van de Wiele weet het vervolgens allemaal fris te houden door het benden (buigen) van de snaren op zijn akoestische gitaar, wat voor een leuke bluestint zorgt. 'D-Mi' heeft naast mooie individuele bijdragen ook gezamenlijke partijen die hoge punten scoren. Zowel cello en gitaar, saxofoon en gitaar als cello en drums vormen duo's in verschillende stadia die de strak gecomponeerde passages met verve doorlopen. Als het dan al eens wat zwaarder gaat klinken, zoals met de pulserende cello in het begin van 'Mountain Shock', dan is er altijd wel een verzachtend element, in dit geval de dunne geluidsgolfjes van Sluijs' dwarsfluit. Dit instrument speelt later ook een hoofdrol op het nostalgische 'Ai-ai-al' waarmee Van de Wiele nogmaals zijn compositorische kwaliteiten toont.
Het gezwind afwisselen tussen scherpe, onvoorspelbare improvisaties en pretentieloze composities is op zich al een behoorlijke prestatie. Het Brick quartet slaagt er bovendien in om de concrete invulling ervan tot een goed einde te brengen, waardoor ze met dit debuutalbum meteen een geslaagd visitekaartje afleveren.
Meer over Brick quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
