Het Japanse trio Boris wordt vaak in een adem genoemd met doom- en dronemetalmonumenten zoals Earth en Sunn o))). Net als deze bands brengt Boris releases uit op het Southern Lord-label en trekt het even ijverig geluidsmuren van gitaarfeedback, distortion en delay op. Getuige daarvan bijvoorbeeld 'Absolutego' (eveneens op Southern Lord) dat bestond uit welgeteld één 65-minuten durende taaie moot van dergelijk geweld. Deze cd demonstreert echter voornamelijk Boris' voorliefde voor enkele versnellingen hoger geschakelde en meer conventionele punkrock.
Het album opent evenwel met een trage, bombastische, massieve gitaariff. Na enkele minuten wordt deze geplaagd door een tweede gitaar die heel episch en dramatisch wil klinken maar door de voor de hand liggende melodie heel banaal klinkt. Gelukkig trekken invallende golven van abstractere en donkere noise het nummer terug recht. Abrupt schakelt Boris vervolgens over op snelle, harde, maar nogal doordeweekse punkrock en metal die enigszins aan de furieuze dopemetal doet denken waar bijvoorbeeld Monster Magnet in zijn vroegere jaren een patent op had. Bijzonder en exceptioneel klinkt het niet maar de energie en de furie waarmee ze de songs spelen en de rauwe productie maken een en ander nog net goed. Vooral het derde nummer 'Furi' dendert en raast als een op hol geslagen trein en klinkt lekker vettig en wild. Maar dan stuikt het album compleet in mekaar met het rustigere 'Naki Kyoku'. In deze kleffe ballade wordt er twaalf minuten lang geteerd op een voor de hand liggende melige baslijn. Daarbovenop krijgt de gitarist om onverklaarbare reden een vrijgeleide om oeverloos solerend een zeer slechte Led Zeppelin-imitatie neer te zetten. Daarna probeert Boris recht te krabbelen met een heftig gitaarnummer dat wat aan The Stooges doet denken maar er helemaal niet aan kan tippen, ongeïnspireerd klinkt en daarom te lang duurt. De afsluiter, tevens het titelnummer, is gestoeld op dezelfde riff als de opener om vervolgens over te schakelen op een rudimentaire, stompende Black Sabbath-achtige oerriff.
Alles klinkt weliswaar ruig maar - zeker in vergelijking met bijvoorbeeld 'Absolutego' - vooral heel gewoontjes. Bovendien heeft de gitarist last van soleerdrang en een acuut gebrek aan inspiratie. En als het album dan ook nog een miskleun van jewelste bevat ('Naki Kyoku') die in tijd meer dan een kwart van het album in beslag neemt, dan moeten we in alle eerlijkheid stellen dat dit een niet al te beste beurt van Boris is.
Meer over Boris
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
