Men moet maar zo slim zijn als Bloc Party-zanger Kele Okereke om na een optreden zijn demo in de handen van BBC-dj Steve Lamacq te doen belanden en in een mum van tijd hoge toppen te scheren. Bloc Party was in elk geval dé Britse hype van 2005: toen hun debuut 'Silent Alarm' begin dat jaar uitkwam, werden ze door sommigen afgeschilderd als een schaamteloze Franz Ferdinand-kopie en door anderen als de nieuwe grote belofte.
Ere wie ere toekomt: 'Silent Alarm' is allesbehalve een slechte eersteling, maar de talloze lofbetuigingen waren af en toe zwaar overdreven. Uiteindelijk is Bloc Party's debuut niet meer (nee, ook niet minder) dan een samenraapsel van geweldige popsongs als 'Helicopter' of 'Like Eating Glass' en mooie ballads als 'This Modern Love' of 'So Here We Are'; de plaat telt echter eveneens zwaar overschatte experimentjes à la 'She's Hearing Voices', simpelweg matige composities als 'Positive Tension' of platte radiosingles als 'Banquet'. Het moet daarentegen wel gezegd worden dat dit laatste nummer op de planken probleemloos blijft rechtstaan dankzij Bloc Party's energieke podiumprestaties.
De verwachtingen voor 'A Weekend in the City' zijn uiteraard bijzonder hooggespannen, maar 'The Prayer' blijkt alleszins een perfect gekozen eerste single om dit tweede album te introduceren. Okereke's gelaagde monnikenzang wordt gecombineerd met een beukende dancegroove en een gezellig pompeus eighties-refrein, terwijl zelfs een experimentele gitaarsolo niet wordt geschuwd. Velen zullen misschien even in hun oren moeten wrijven, maar één ding wordt meteen glashelder: Bloc Party heeft de elektronische muziek enthousiast aan het hart gedrukt. En hoe.
'A Weekend in the City' zit tjokvol onverwachte geluidjes en verrassende wendingen. Zo is ook aftrapper 'Song for Clay (Disappear Here)' even wennen: Okereke opent de nieuwe plaat met een erg breekbare zangpartij, waarna een opvallend simpele drumbeat de poort opent voor een rechttoe rechtaan rocknummer. Synths en elektronica-effectjes zorgen steeds voor de nodige sfeer: de zeer aanstekelijke opvolger 'Hunting for Witches' is zelfs volledig opgebouwd rond samples en – naar goede Bloc Party-gewoonte – een loeier van een drumpartij. Want hoewel de vier muzikanten allemaal hun plaatsje innemen op dit album (luister maar naar de oppeppende gitaardialoogjes mét bas), is het al lang duidelijk dat drummer Matt Tong Bloc Party's geheime wapen is: zijn hoekige monstergrooves voorzien letterlijk elk nummer van een swinggehalte waar zelfs de grootste dansvloerschlemiel niet van terug heeft.
Inderdaad, slimme maar onopvallende ritmespelletjes geven ook het lekker klinkende tussendoortje 'On' een subtiele meerwaarde en de geluidsmuur die in afsluiter 'SRXT' wordt opgetrokken (dank u, producer Jacknife Lee) kan zelfs Phil Spector doen knarsetanden van jaloezie. Zowel 'Kreuzberg' als 'Sunday' zijn charmante liefdesliedjes waarin Okereke op een dromerige maar realistische manier openlijk de mooie en mindere kantjes van zijn seksuele geaardheid bezingt: een mens zou stil worden van zijn licht melancholische blijdschap. Trouwens, als 'I Still Remember' met zijn lekker tokkelende akoestische gitaarbegeleiding niet de volgende Europese single wordt...
Wel, dan hebben de heren nog keuze genoeg: 'Waiting for the 7.18' is met zijn weids galmende refrein alvast kandidaat. Het geweldige 'Uniform' is de kers op de taart: deze knaller wordt rustig opgebouwd door een uitgebreide gitaarintro – wie zei hier U2? – waarna een plotse tempowijziging een bombastisch rockstuk inleidt. Vooral in dit nummer wordt de luisteraar gewezen op het meest opvallende element van dit nieuwe album: Okereke experimenteert namelijk de hele tijd volop met het scala van zijn prachtige stem. Opgestapelde achtergrondzangpartijen, hoog gejoel, theatrale aanvullingen, laag gezoem... noem maar op, het zit erin. (Enkel dat irritante gehijg in de intro van 'Where is Home?' had niet gemoeten, maar soit: dit is mierengeneuk.)
Dan rest nog de hamvraag die velen graag beantwoord zullen zien: is de nieuwe Bloc Party beter dan diens zo alom geprezen voorganger? Niet alleen is dat zo, maar met 'A Weekend in the City' hebben de vier heren vooral een àndere plaat dan 'Silent Alarm' opgenomen en dat is meteen ook hun grootste verdienste tot hier toe. De oude elementen zijn geperfectioneerd, de nieuwe experimenten geslaagd. Bloc Party is duidelijk een blijver: het kwartet zal bijna zijn best moeten doen om het nu nog te vergallen. Hype? Ho maar.
Meer over Bloc Party
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
