De debuutplaat van het Vlaamse duo Ben Sluijs en Erik Vermeulen, getiteld 'Stones', sloeg bij zijn release in 2001 in als een bom bij jazzminnend Vlaanderen. Een intieme bom weliswaar, want het duo is niet van het type muzikant dat met veel bravoure en zelfverheerlijking op de planken staat. Eerder het tegendeel is waar: allebei zoeken ze hun eigen weg in de jazz en treden ze als sideman aan in vele Vlaamse formaties, maar de aandacht naar zich toe trekken doen ze zelfs in de projecten onder eigen naam nauwelijks. Toch zijn het allebei gerespecteerde muzikanten: Sluijs' 'Unplayables' (de naam van zijn grotere formatie) en Vermeulens trio of groep 'Chroma', ze werden stuk voor stuk reeds bekroond voor hun vooruitstrevende werk en van elk van de groepen zijn mooie cd's beschikbaar.
Met stille standvastigheid blijven Vermeulen en Sluijs werken, hoewel de grote erkenning voor mensen als Jef Neve voor hen blijkbaar niet in het verschiet ligt. Nochtans klinkt 'Parity' opvallend gelijkend met 'For All We Know', de duo-plaat die Neve dit jaar nog uitbracht samen met vocalist José James. Ook dat was contemplatieve kamerjazz die grenzen wilde aftasten en een album waarin de muzikanten zochten naar elkaars taal, om daar verder in te graven. Dat de verkoopscijfers van deze cd stukken lager zal liggen, is eigenlijk onbegrijpelijk en vooral onterecht. 'Parity' is namelijk een schitterende opvolger van 'Stones'. Alweer vertrekt het duo van zeer interessante composities, redelijk intellectuele vormen die Vermeulen dikwijls breed uitwerkt en Sluijs vaak erg hoekig onder handen neemt.
Toch is een dergelijke benadering te eng, want het duo speelt ook met contrasten en allebei nemen ze elementen van elkaars spel over in de intieme zoektocht naar de diepste verlangens van de menselijke ziel. 'Parity' ademt niet de adrenaline of het showelement van een jazzclub, maar de integriteit van een koppel dat al jaren gezellig aan de haard zit en gewoon gelukkig probeert te zijn. Dat de cd grotendeels werd opgenomen in Vermeulens huis, mag dan ook geen al te grote verrassing heten. Sluijs en Vermeulen komen werkelijk in aanraking met de ultieme rust, die ze gelukkig ook durven openbreken met ruwer, maar nog steeds poëtisch spel.
Het enige minpunt is dat de sound heel weinig veranderd is sedert 'Stones'. Een radicale breuk met het verleden zat er, voor wie Vermeulen en Sluijs een beetje kent, niet echt aan te komen, maar de overgang tussen beide albums is misschien toch iets te gladjes verlopen. De cd's zijn niet inwisselbaar, hoewel het nieuwe album ruwer en confronterender had mogen zijn. De plaat blijft weliswaar interessant, doch zal aan de boksen gekluisterd blijven er niet meer bij zijn sedert de ettelijke malen dat 'Stones' werd grijsgedraaid. Spijtig, maar wie van dit duo houdt begaat met 'Parity' sowieso geen miskoop.
