De jongste telg van het Schotse Belle & Sebastian is een poppy schijf geworden waar lieflijke vokalen en olijke Beach Boys-samenzang flirten met melancholische melodieën in een bad met oude soul en 80's-funk als badparels. De bekende producer Tony Hoffer (Air, Beck en Grandaddy) kan hier grotendeels verantwoordelijk voor gehouden worden. Het breekbare van 'Dear Catastrophe Waitress' is grotendeels ingeruild voor vette arrangementen die blij en zonnig zijn. Daarbij worden rockinvloeden van The Beatles en Lou Reed tot The Mamas & The Papas, T-Rex en de Beach Boys niet gemeden. De grote verdienste van de groep is dat alles op en top Belle & Sebastian blijft klinken. Alle invloeden zijn versmolten tot een coherent en betoverend geheel. De teksten zijn bovendien prachtige karakterschetsen of indringende verhalen die vaak schril afsteken tegen de luchtige muziek.
Opener 'Act of the Apostle Part 1' is een zeer ingetogen, melancholisch nummer. Er is niets dat de poppy ommekeer doet vermoeden. De hoge, ijle stem van Stuart Murdoch draagt het lied met engelachtige melodieën dat nog nauw aansluit bij de oude platen van B&S. Het is prachtig ingekleurd met zinderende orgeltjes, drijvende lage pianonoten en een lyrische tekst over de geheime dromen van een schoolmeisje. De etherische samenzang van Murdoch met een satijnen vrouwenstem dringt tot diep in de ruggegraat binnen.
De popparel van de plaat is 'White Collar Boy' dat meteen vet start met een zware synthbas à la elektropopgroep Goldfrapp en een stevig glamrockritme. In het zinderende refrein ploffen catchy syntheziserlijntjes open als rijpe bloemknoppen. Tekstueel kan er bij Belle & Sebastian wel eens een scherts af, getuige het refrein: "White collar, got dirt in your pants / You got egg in your hair / You got spit in your chin." 'Dress Up in You' is een beheerst, ingetogen nummer waarin een eenzame trompet voor een dromerige diepgang zorgt. De begeleiding is bijzonder sober en meeslepend en werkt bijzonder ondersteunend voor de bittere tekst die breekbaar en open wordt gebracht. Hoe lieflijk en zoet het nummer klinkt, des te bitterder is de inhoud waarin een felle jaloersheid en naar stalking neigende idolatie worden ten toon gespreid.
Haast kitscherige pop wordt geïnjecteerd met het snelle 'Sukie in the Graveyard', het nummer dat het felst afsteekt tegen de oudere nummers. Een aanstekelijk hammondorgel brengt de zon in de huiskamer met een een olijk melodietje van tegentijden. Wederom is de tekst in contrast met de wulpse muziek erg donker: "She had the grace of an eel, sleek and stark / As the shadows played tricks on the girl in the dark". Tijdens het laatste refrein komt er subtiel nog een brilliante, funky blazerspartij binnen die bewijst hoe minitieus deze plaat gearrangeerd is.
'The Life Pursuit' is voor een Belle & Sebastian-purist misschien een bittere pil om door te slikken. Bij aandachtige en herhaalde beluistering valt de puzzel in elkaar. Dit plaatje is, los van context en verleden, het puntje van de asperge, een delicatesse voor het oor. De plaat cruist grinnikend door een allegaartje van popgenres en zal bij elke luisterbeurt nieuwe knipoogjes openbaren.
Meer over Belle & Sebastian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
