Een groot drama zette vrij recent nog het leven van Arianna Savall op haar kop: haar moeder, zowel biologisch als muzikaal, de beroemde Montserrat Figueras, kwam om het leven. Uiteraard is Arianna Savall, de bevallige dochter van Figueras en Jordi Savall, oud genoeg om met dat verlies om te kunnen en 'Hirundo Maris' bewijst dat ze met haar moeder niet haar moedertaal, de muziek, is verloren. Nog steeds bewandelt Arianna immers het pad eigen aan de kringen rond Jordi Savall: het zoveel mogelijk buiten de geijkte paden zoeken in het samenstellen van programma's. Er is nog zoveel muziek die onontdekt is gebleven voor een groter publiek, dus waarom altijd maar weer naar dezelfde clichés grijpen? Vader Jordi nam daarom zopas Armeense muziek onder handen, terwijl Arianna verkoos te werken rondom traditionele muziek met de zee als centrale motief. Petter Udland Johansen, afkomstig uit Scandinavië, bracht een heel eigen traditie met zich mee die Savall prachtig verwerkt binnen muziek die dichter bij haar eigen Zuiderse roots liggen. Op dit schijfje komen Sefardische en Catalaanse liederen dan ook in aanraking met Schotse en Noorse – dat al die werelden niet zo heel ver uit elkaar blijken te liggen en zelfs aanleunen bij de populaire muziek van vandaag, mag gerust een ware ontdekking worden genoemd.
Mensen houden van de menselijke stem en dat individuen als pakweg Sarah Connor al dan niet in de context van een Eurovisiesongfestival het brede publiek kunnen ontroeren, is logisch. Een stem volgestouwd met emotie is wat mensen naar de keel grijpt, en meerwaardezoekers springen niet overboord door de stem zelf, maar hoe die omkleed wordt met dikwijls smakeloze of al te doorzichtige motieven. De kans bestaat echter dat als een willekeurige steekproef de leeftijd van de liederen moet raden die Savall op 'Hirundo Maris' brengt, het gemiddelde een flink aantal eeuwen verkeerd zal liggen. De naturel waarmee de vocaliste met haar kleine ensemble deze traditionals tot leven brengt, zou doen vermoeden dat het om zelfgeschreven nummers gaat. Door de songs inderdaad te herwerken voor dit ensemble en de teksten zodanig te selecteren dat ze terugvallen op een oermotief, is Savall er inderdaad erg goed in geslaagd om een persoonlijke toets aan het album toe te voegen. Met 'Le Chant des Etoiles' schreef de zangeres en harpiste zelfs een eigen nummer dat perfect aansluit op de rest van de tracklist. Een jaartal kleven op deze volksmelodieën is daarom onzinnig en Savall heeft gelijk als ze zegt dat deze muziek vandaag spelen haar opnieuw tot leven wekken is. In de wens om het oude de plaats van het nieuwe te geven, en dus eigenlijk het tijdloos-universele te verklanken, toont Arianna zich als een ware telg van het geslacht der Savalls.
De lichtheid en de vrolijkheid van 'Hirundo Maris' maken het tot een album dat zeker niet in elke omstandigheid gepast is. Toch zit er, onder het heel toegankelijke vernis, veel gevoel in, gaande van grote vreugde tot steeds terugkerende melancholie. De bezetting die ook nog in de moderne jazzmuziek opduikt, met gitaar, contrabas en percussie, haakt overigens onverwacht mooi in op de historische harpen van Savall of de Hardingfele (een authentiek Noors instrument) en de mandoline van Udland Johansen. Op 'Hirundo Maris' wordt duidelijk niet gezinspeeld op het idee dat hier een wereldwonder wordt (her)ontdekt. De bescheidenheid laat enkel en alleen de muziek zelf naar voor komen, die het in zijn eentje best kan redden. De sfeervolle uitgave binnen de ECM New Series, waarin alle informatie wordt meegegeven die noodzakelijk is, gaat hand in hand met een uitstekende opnamekwaliteit en dito vormgeving. Waren er maar meer labels en muzikanten die met zoveel ingetogen passie cd's uitbrachten...
