Als het voor de jonge snaken van Aranis een beetje meezit, zouden ze wel eens snel opgevist kunnen worden door een groot platenlabel. De muziek die dit septet brengt, is namelijk van het soort dat bijzonder goed in de markt ligt. Met twee violen, contrabas, fluit, accordeon, akoestische gitaar en piano zit het ensemble op de breuklijn tussen klassiek, folk, amusementsmuziek en het vriendelijk-repetitieve van iemand als Wim Mertens. Van de rock uit Acoustic Chamber Rock – de stijlaanduiding die ze zelf aan hun muziek geven – is minder te merken. Wel wordt er inspiratie geput uit tango, flamenco, een wals, zigeunerklanken of hoofse renaissancedansen, zoals in 'Pantra'. Toch blijven dit slechts inspiratiebronnen, want Aranis geeft zich nooit over aan stijlhopping.
Als een rode draad door deze cd lopen asymmetrische maatsoorten, lichtjes brekende accenten, herhaalde begeleidingspatronen en soms brede melodieën. Het geheel baadt in een aangenaam en licht geluid, voornamelijk door de verzorgde en nauwkeurige uitvoeringen, zowel ritmisch als qua intonatie. Hierbij wordt de virtuositeit nooit gratuit en blijft die steeds in dienst van de muziek als geheel. Componist en contrabassist Joris Vanvinckenroye werkt meer dan eens met gelaagde stukken, waarbij de verschillende instrumenten een eigen ritme laten horen. Vaak wordt er gewerkt met een aangroeiende opbouw en contrasten binnen één nummer, zodat er nooit een heel stuk lang dezelfde richting uitgemarcheerd wordt.
Toch kan dit duidelijk zoeken naar afwisseling en boeiend luistermateriaal niet vermijden dat de cd als geheel te lang geworden is. Door het typische geluid van Aranis en de kenmerkende compositiestructuur gaan de stukken snel op elkaar lijken. Bovendien belet de ritmische precisie niet dat de scherpte op deze cd ontbreekt. Hierdoor mist die de onhoudbare drive die de luisteraar bij een ensemble als Soledad op een denderende achtbaan zet. Hiermee vergelijkbaar mist Aranis ook harmonische spanning. Nergens wordt de spanning zodanig opgedreven dat de luisteraar spontaan voorover zou gaan hellen, ademloos wachtend op wat er komen gaat. Enkele malen gaat Aranis harmonisch wat breder en wordt de zijkant van het klassieke tonale pad opgezocht, maar van gevaarlijk over de rand hangen is geen sprake. Ook niet in 'Vuur' van Peter Verdonck – het enige nummer dat niet van de hand van Vanvinckenroye is – waarbij de meerstemmigheid wel wat rijker klinkt en de contrasten tussen de verschillende passages groter zijn.
Met dit titelloze debuut heeft Aranis een hoogst genietbare cd afgeleverd die duidelijk maakt dat van dit zevental nog één en ander te verwachten is. Zeker als ze er in de toekomst voor zouden kiezen om minder op veilig te willen spelen of om eens over de schreef te durven gaan.
Meer over Aranis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
