Wie 'I am a Bird Now' van Antony and the Johnsons vastneemt, wordt meteen geconfronteerd met een bedrukkende zwartwitfoto van Candy Darling, een travestiet uit de kringen rond Andy Warhol. Niet in één of andere extravagante pose, maar liggend op zijn doodsbed in het Cabrini Hospital in New York. Wie de cd opzet wordt verwelkomd met: "Hope there's someone who'll take care of me / when I die, will I go / Hope there's someone who'll set my heart free / nice to hold when I'm tired." Het meelijwekkende sentiment dat voor de hand ligt, wordt door Antony Hegarty en zijn band vanaf de eerste noot in de kiem gesmoord. De eenzaamheid van de zanger aan zijn piano weerspiegelt de ongemakkelijke verlatenheid van de foto, waarna de door elkaar dwarrelende, hoge falsetstemmen de berustende geest laten vervliegen.
Wat bij anderen klef zou worden, klinkt op 'I am a Bird Now' breekbaar en ontroerend. De hoge, onvaste stem van Hegarty maakt van hem een gospel-crooner die de luisteraar gevangen houdt onder een zijden geluid van piano, strijkerensembles en meerstemmige zangpratijen. De grens met het sentimentele en de kitsch wordt meermaals opgezocht, maar zonder uitzondering blijven de nummers baden in heerlijke weldadigheid en troostende zachtheid.
Wanneer Hegarty's zachte stem ondersteund wordt door een hoog mannenkoortje klinken de gospelreferenties het duidelijkst door. Op 'My Lady Story' zijn deze vocalen zo vluchtig dat ze haast doorschijnend worden, als zijde waar een lichtbron door priemt. Ook 'You are my Sister' – met vocalen van Boy George en de gitaar van Devendra Banhart – is in deze zalvende gospelweelde gedrenkt. Hoe zalvend die wel is mag blijken uit de werking van een tekst als "You are my sister / and I love you / May all your dreams come true". Wie met dergelijke zinnen wegkomt zonder dat de luisteraar spontaan in lachen uitbarst, heeft een toon gevonden waarmee hij mensen raakt waar ze misschien liever niet geraakt worden.
Hier en daar laat Hegarty de teugels even vieren, zoals op het einde van 'For Today I am a Boy' waar bombastisch zwellende pianoakkoorden het nummer een krachtig slot geven zonder daarom de sfeer te verbrijzelen. Ook 'Fistfull of Love' mag naar het einde toe iets steviger. Met Lou Reeds spreekstem en gitaar begint het nummer dan wel bescheiden, de blazers die steeds prominenter naar voor komen en de licht krakende gitaar van Reed geven het nummer een lekker souldrive mee. Bitterzoete soul wel te verstaan, want de glimlacht op het gelaat van de muziek is ook een beetje verwrongen, zoals de eenzamere nummers pakkend, maar niet tranerig zijn. Op 'I am a Bird Now' hebben Antony and the Johnsons een subtiel evenwicht te pakken gekregen dat de cd een zeldzame (geloof)waardigheid geeft.
Meer over Antony and the Johnsons
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
