De naam van Antonio Rosetti (1750-1792) laat iemand van Italiaanse oorsprong vermoeden maar Rosetti is niets meer dan de Italianisering van Franz Anton Rössler, een Bohemer van oorsprong en en van de productievere tijdgenoten van Wolfgang Amadeus Mozart. Rosetti/Rössler schreef meer van vierhonderd werken waaronder veertig symfonieën en talloze concerti voor zowat elk denkbaar instrument. Rosettis muziek werd in zijn tijd op gelijke voet gesteld met die van Mozart en Haydn en bleek uiterst populair te zijn, hoewel hij na 1800 in vergetelheid raakte. Zijn composities vallen op door de inventieve en briljante manier waarop hij voor blazers schreef – hij kon dan ook rekenen op de hoge kwaliteit van verscheidene solisten uit zijn Boheemse geboortestreek. Klaus Wallendorf en Sarah Willis, de solisten op deze cd met hoornmuziek zijn leden van de Berliner Philharmoniker – geen klein visitekaartje en laten zich begeleiden door het Kurpfälzisches Kammerorchester onder leiding van Johannes Moesus.
Deze cd stelt slechts een klein gedeelte van het repertoire voor dat Rosetti voor hoorn schreef. Hier werd een dubbelconcerto in F, C61 voor twee hoorns ingespeeld, naast twee concerto in E en Es, C50 en C48 en een middendeel in Es uit een verder verloren gegaan concerto C55Q. De twee hoornisten verzorgen een uitvoering vol bravoure en energie. Rosetti schreef voor enkele van de beste solisten uit zijn tijd en de drie concerti die hier ingespeeld werden zitten dan ook vol virtuositeit: hoge noten in de eerste stem, acrobatische arpeggio's in de tweede en razendsnelle loopjes in beide stemmen. Het gaat allemaal een beetje gemakkelijker op moderne instrumenten en dat zorgt voor een uitvoering die steeds comfortabel en muzikaal klinkt. En het is uiteraard onnodig om te vermelden dat geen enkele technische moeilijkheid voor problemen zorgt, noch bij Sarah Willis, die het concerto in E voor haar rekening neemt, noch bij Klaus Wallendorf die het concerto in Es doet.
Ook bijzonder aangenaam is dat er steeds een element van speelsheid in deze uitvoeringen zit. Rosetti scheef toegankelijke, melodieuze en bij momenten erg inventieve muziek maar een Mozart was hij niet en een aanpak die de luchtige kant van zijn muziek in de verf zet lijkt de juiste te zijn. De sappige klank van de twee solisten, die beiden met een lichte vibrato spelen en de lichtvoetige, soms kwetsbare manier waarop ze zowel de technische en lyrische kantjes van deze concerti benaderen is lang niet elke blazer gegeven maar blijft oneindig veel boeiender dan opnames die een dergelijke fijnzinnigheid achterwege laten.
Dit zijn zulke vlotte, natuurlijke uitvoeringen dat ze lang niet alleen liefhebbers van hoornmuziek kunnen aanspreken maar een breed publiek kunnen charmeren, dankzij Rosettis eindeloze melodische vindingrijkheid en de moeiteloze, luchthartige uitvoering van twee uiterst capabele solisten.
Meer over Antonio Rosetti
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
