Jazzpianist en –componist Brad Mehldau deed het een paar jaar geleden al: samenwerken met een vocaliste uit het grote klassieke repertoire. Toen was Renée Fleming de gelukkige, deze keer kwam het initiatief van Anne Sofie von Otter; twee mezzo-sopranen elkaar waardig. Fleming genoot zodanig van het project dat ze intussen al een uitstapje naar de pop gemaakt heeft, wat meteen haar hele reputatie op de helling heeft gezet. Ook Anne Sofie von Otter staat omwille van dit project misschien een zure campagne te wachten, want na vele bekroonde opnames met liederen van onder meer Brahms en Schumann, valt de dialoog met Mehldau heel schraal uit. Net als zijn project met Fleming verdedigt Mehldau deze opname als zijnde geen poging om van jazz klassieke muziek te maken of vice versa, maar wel een ontmoeting tussen twee artiesten die hun eigen, heel verscheidene achtergrond trouw blijven.
In geen van beide gevallen is dat echter helemaal waar. Mehldau grijpt vaak naar de eenvoudige oplossingen van de blues, of hij gaat voor ongecompliceerde swing zonder meer. Uiteraard blijft zijn spel dynamisch en vooral organisch, maar zijn andere werk kennende – hetzij in trio-context, hetzij in bredere bezettingen – had hij pianistiek zoveel interessanter voor de dag kunnen komen. Wat Melhdau naar eigen zeggen bewondert in von Otter, is dat ze (in het klassieke repertoire) nooit over-dramatisch klinkt. Dat is precies waar het schoentje hier wringt: de lichte popmuziek of de melancholische jazz-standards verdragen geen romantische aanpak en met haar vele opzichtige glissandi en overdreven accenten zet ze deze muziek juist schaamteloos in zijn hemd. Alle nummers krijgen een grote zwaarte die hen tekstueel noch muzikaal goed afgaat, wat een heel misplaatst gevoel doet ontstaan. Wetende dat Anne Sofie von Otter als grootste voorbeelden de gebruikelijke namen noemt (namelijk grote jazziconen als Nina Simone, Ella Fitzgerald en Billie Holiday), is het verrassend dat ze zo heeft willen vasthouden aan haar expressieve manier van zingen. Ook Monica Zetterlund, net als von Otter Zweeds van origine, duikt op bij de inspiratiebronnen, een jazz-zangeres die met Bill Evans een schitterende cd heeft gemaakt. Enkele van hun nummers voert von Otter ook hier uit, maar het verschil met de rotsvaste, pretentieloze overtuiging van Zetterlund is vrij beschamend voor von Otter.
Nochtans hebben Anne Sofie von Otter en Brad Mehldau zich er niet zomaar van af gemaakt. Mehldau schreef immers speciaal zeven liefdesliederen voor dit project, waarmee de eerste van twee cd's gevuld wordt. Hierin is er meer ruimte voor von Otters uitspattingen, wat de muziek op zijn minst draaglijk maakt. Spijtig is dan weer dat Mehldau blijft haperen in de stereotiepen en niet helemaal naar de kern weet te gaan. Mehldau vermeldt in het bijgevoegde boekje dat hij zich moest inhouden om zijn partijen niet te overladen zoals Brahms dat zou doen, maar het weinige interessante dat de man ertegenover stelt doet haast verlangen naar een meer Duitse, gestructureerde en sterk rationele aanpak. Deze vrijblijvende liederen overtuigen namelijk niet, ook al bevatten ze enkele stevige uitbarstingen die voor de enige kippenvel-momenten van de hele cd zorgen. Het tweede schijfje is echter het lastigst om volledig uit te luisteren, want de manier waarop onder meer de Franse chanson hier een romantische weltschmerz-toets krijgt, werkt absoluut niet goed op de vertering.
Wie van de dialoog tussen Renée Fleming en Brad Mehldau al kippenvel kreeg, blijft hier dus beter af. Anderzijds zullen de fans van die cd wellicht ingenomen zijn met het onverwachte vervolg dat het plaatje hiermee krijgt. De teneur is iets dramatischer en ook intellectueler (vooral in Mehldau's composities op de eerste cd), maar uiteindelijk loopt de curve gewoon braaf verder...naar een plaats waar noch von Otter, noch Mehldau eigenlijk zouden moeten toeven.
