In zijn liner notes bij ‘By Way of Deception’ verwijst Stef Gijssels (oprichter van Free Jazz Blog) naar Charlie Hadens Liberation Music Orchestra, een orkest dat net als Angles een duidelijke sociaal-politieke boodschap uitdraagt. Net als bij Haden situeert die zich bij Martin Küchen, saxofonist en leider van Angles, in het linkse kamp. Wie wil kan dat sociale ideaal gerust in het collectieve van de muziek terughoren, maar van een blinde, Sovjet-Russische eensgezindheid is geen sprake. Het groepsgevoel en bijbehorende geluid van Angles zijn er immers geen van volgzaamheid, maar van pluralisme, zodat het straatgehalte dat de band heeft nooit vulgair wordt.
In vergelijking met de vorige albums is de band gevoelig gewijzigd. Trompettist Magnus Broo werd vervangen door Goran Kajfes en met de komst van Alexander Zethson op piano en Eirik Hegdal op bariton- en sopraninosaxofoon is het sextet een octet geworden. Met deze extra muzikanten en de vibrafoon van Mattias Ståhl heeft de band een extra rijk pallet aan kleuren ter beschikking.
Dat weerspiegelt zich in muziek die duidelijk in de improvisatietraditie staat, maar tevens echo’s laat horen van Balkanfanfares, swing, Ornette Coleman-achtig zwevende melodieën, zwoele Bar Kokhba fijnheid, episch brede popgrooves, maar ook radicale vrije improvisatie.
Qua solisten telt de band geen zwakke broertjes, al laten de verschillende muzikanten wel een eigen geluid horen. Trombonist Mats Äleklint zit op het randje van het scheuren en Eirik Hegdal weert zich als een duivel in een wijwatervat wanneer hij in ‘Let’s Speak About the Weather’ langs alle kanten belaagd en opgestuwd wordt. Johan Berthling opteert dan weer voor spokende flageoletten en ook Alexander Zethson kiest met voorzichtig verschuivende klankwolken van repeterende noten en akkoorden voor een abstracte benadering.
De stukken waar de acht muzikanten op losgelaten worden (allen van de hand van Küchen) kunnen rekenen op melodieën die de luisteraar urenlang blijven achtervolgen. Hoewel sommige fragmenten best eenvoudig zijn, krijgt simplisme geen kans. De steeds toenemende gelaagdheid door onder een solist extra lijnen of zelfs improvisatoren te plaatsen, geeft de muziek nog meer diepte en opbouw. Bovendien is er ook ruimte voor meer uitgewerkte fragmenten, zoals de twee- en daarna zelfs driestemmige canon in ‘Today is Better Than Tomorrow’ en zijn de composities opgebouwd uit verschillende geledingen.
Het lijkt wel alsof de muziek uit deze structuur haar grote energie haalt, want naast de zachte kleuren en de kleinere formaties waarin de instrumenten aangewend worden, zijn het de grote, meeslepende climaxen die voor een catharsis zorgen. Wie kan weerstaan aan de euforische eensgezindheid waarmee de nummers steevast eindigen, moet van gewapend beton zijn. Vooral in ‘Don’t Ruin Me’ en ‘Let’s Tear the Threads of Trust’ die samengevoegd tot een half uur de cd afsluiten, knalt de band als nooit tevoren. Na enkele beklijvende bewegingen richting een stevig hoogtepunt, moet op het einde het dak er helemaal af: verschillende solisten lopen door elkaar, her en der is de hoofdmelodie terug te horen en de piano mag als kroon op het werk over de hele groep donderen: een slot als vijf uitroepingstekens voor een album dat bijna een parallelle score waard is. En dat de luisteraar nog lang zal heugen.
