De reeks 'A history of Requiem' stelt – weinig verrassend – dodenmissen uit verschillende tijdsperiodes voor, gaande van oude muziek van Orlandus Lassus tot twintigste-eeuwse muziek van ene Pierre Bartholomée en met deze cd is het de beurt aan het laat zeventiende-eeuwse en vroeg achttiende-eeuwse repertoire.
Michael Haydn is goed gekend als broer van Joseph Haydn maar weinig van zijn composities worden met enige regelmaat uitgevoerd. Misschien wat onterecht, want dit requiem dat dateert uit 1771 zou een grote invloed hebben, onder andere op Wolfgang Amadeus Mozart die het werk zeker gehoord moet hebben in Salzburg en twintig jaar later de vorm en (met enkele kleine veranderingen) de instrumentatie ervan voor zijn eigen requiem als voorbeeld nam. De Franse componist Amdré Campra is dan weer nagenoeg volledig onbekend. Hij behoorde tot een generatie die tussen Lully en Rameau kwam, twee giganten van de Franse barok die veel meer bekendheid genieten. Deze tijdgenoot van Bach heeft echter zeker zijn plaats in de muziekgeschiedenis, vooral dan als componist van Franse barokke opera's. In zijn latere jaren wijdde hij zich grotendeels aan religieuze muziek en het is dan ook uit die periode dat het hier opgenomen Requiem dateert.
Voor kenners: er wordt voor een aardige variatie tussen beide werken gezorgd omdat Campra's requiem in een wat lagere stemming opgenomen werd dan dat van Michael Haydn. Dat, en de prominentie van Haydns blazers maken beide werken eg verschillende luisterervaringen. Het orkest, het Laudantes Consort, speelt beide werken op een overtuigende manier, met gepaste zwaarwichtigheid maar zonder slepend te gaan klinken. Veel en met aandacht uitgevoerde fraseringen bij Haydn maken van deze muziek een vlotte beluistering en in het 'Introitus' en het 'Kyrie' van Campra's requiem treft Guy Janssens precies de juiste eerbiedige toon die deze muziek nodig heeft.
De solisten durven echter wel eens tegen te vallen. Hoewel ze probleemloos een slanke, vibratoloze manier van zingen kunnen aannemen ontbreekt het wel eens aan kleur, zoals dat hij sopraan Elke Janssens in Michael Haydns requiem het geval is. Haar wat kleine stem is ook niet altijd even goed in balans met de andere drie solisten en komt wat zwakjes over in solodelen. Sandra Nasé overtuigt ook niet echt, met sololijnen die intonatief wat sterker konden en overdreven voorzichtig overkomen. Op tenor Philip Defrancq zingt niet echt schitterend, met een stem die slecht de verschillende nuances van Haydns muziek blootlegt. Bas Arnout Malfliet, die Haydn voor zijn rekening neemt, slaat dan een veel beter figuur, met een stevige en melodieuze basstem. Bij Campra komt altus Stephan van Dyck het beste over want tenor Ivan Goossens gaat vaak heel monochroom klinken, met een stem die in echte solopassages het nodige élan mist. Ook het koor is geen onverdeeld succes, de mannen nog minder dan de vrouwen. Enkele intonatieve foutjes daargelaten, komen de tenoren bij tijds maar al te schel over en verstoren ze zo soms de balans.
Niet dat deze cd geen mooie momenten bevat, integendeel. De uitvoering van het 'Post Communio' uit Campra's Requiem bezit een levendig tempo en gaat haast opgewekt en springerig klinken, met jeugdige sopranen die veel energie aan dat stukje muziek verlenen. De prestatie van het orkest is ook erg te smaken maar jammer genoeg kan dat niet op tegen de keuze van solisten die al te vaak wat ondermaats presteren.
Meer over André Campra, Michael Haydn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
