Het zijn gouden tijden voor de volgelingen van de Church of Ra. Ze zien hun roerganger, de band Amenra, in al zijn duisternis meer schitteren dan ooit. Zowat elke clubshow – of beter, elke hoogmis – die gegeven wordt naar aanleiding van de langspeler ‘Mass V’ is een hele tijd vooraf uitverkocht en het aantal ticketzoekers blijft groeien. Wie ernaast grijpt, krijgt dankzij het Antwerpse undergroundlabel Consouling Sounds toch de kans het allemaal mee te beleven, dankzij een mooi vormgegeven, gitzwart album ‘Live’.
Toegegeven, de visuele effecten en unieke sfeer die onlosmakelijk deel uitmaken van de optredens van deze vijf Kortrijkzanen, moeten hier pijnlijk gemist worden. Dat zorgt wel wat voor vervlakking. Toch is de lome, gitzwarte dronemetal met door merg en been snijdende weeklachten een spektakel op zich.
Diep gestemde gitaren, een demonische, herhaalde riff met meerdere instrumenten samen, een diep grommende bas en een genadeloos harde slagdrum: deze muziek dreigt. Songs zijn als verhalen met passages vol op- en neergaande intensiteit, maar zaaien met titels als ‘Your Shapeless Pain’, ‘De Dodenakker’ of ‘Am Kreuz’ voortdurend dood en verderf. Die eerste song sterft een tijdlang uit tot een stille, onheilspellend herhaalde gitaarslag en een tikkende hi-hat alvorens de hel opnieuw openbreekt. Een akelig schreeuwende Colin van Eeckhout zorgt voor vocale folterpraktijken op het ogenblik dat de gitaren opnieuw gaan loeien en gieren. Het tempo vertraagt en de mokerkracht neemt toe. Een puur fatalisme overvalt de luisteraar.
Amenra staat voor muzikale horror. Maar het kan ook anders. Ondanks het voortdurend rommelen van donkere bassen in ‘Aorte’ zorgen een grauw gitaarspel en vooral een voluit, voor één keer zelfs vrij hoog zingende Van Eeckhout voor een moment van verademing. Het onderhuids gevaar blijft echter aanwezig wanneer de band in postrockstijl klimt naar meer en meer intensiteit. Dan barst de bom opnieuw in felle tirades en een geluidsmuur van gezamenlijk aangeslagen gitaarakkoorden.
Des te intenser is echter het tweede deel van deze exact vijftien minuten durende track. Een eindeloos herhaald, zinderend thema, aangedreven door het slavenritme van een diepe floortom, zorgt voor een heuse trance die slechts heel langzaam en subtiel in intensiteit toeneemt en tenslotte de kracht van monotonie opgeeft in een magistrale climax.
Amenra geeft op ‘Live’ acht keer lik op stuk. De metalsabbat zwelt aan en kwijnt weg. Het is enkel spijtig dat de band de opnames van wel vijf verschillende shows heeft willen samenvoegen. Zo ontbreekt niet enkel een totaalbeeld, maar lijkt Amenra in Den Bosch wel in een badkamer te spelen, terwijl ‘Nemendelle’ in een Naamse kathedraal lijkt te weerklinken (waardoor de muziek dus veel beter tot zijn recht komt).
Deze leuk verpakte plaat biedt een prima kennismaking met de live woestenij van Amenra. Het album nodigt uit om daadwerkelijk een van de shows bij te gaan wonen, wat mooi meegenomen is. Van de andere kant is ‘Live’ toch niet zo penetrant als het vijftal op podium overkomt. De niet volledig goed uitgebalanceerde geluidsregistratie, het gebrek aan visuele onderstreping en de versnipperde liveopnames maken het geheel imperfect. Nagenieters blijven hier dus een beetje op hun honger zitten.
