Wie hier niet luistert met de ogen dicht mist gegarandeerd 50% van wat er gebeurt. Hiphop van het intiemste soort, van het meest bescheiden geluid ... maar van maximale muzikaliteit, dat is wat deze vrijwel uitsluitend instrumentale ep van alias gedurende 20 minuten te bieden heeft. Geen rappers, geen knallende producties, geen strijkers of blazerbombast. Zwevende melodietjes uit teruggetrokken keyboards of gitaren, fijnmazige elektronica zoals The Notwist dat in zijn popgeluid verwerkt, ruisen, kraken, hiphopbeats en twee tekstsamples volstaan om buitengewoon te intrigeren en tot luisteren te dwingen. En zo een verstild en geweldloos protest te vormen tegen de politiek van George Bush Jr. en bot consumptiegedrag.
Het geluid wordt aangewend in dunne, zacht klinkende laagjes waarmee constructies gevormd worden die weinig uitstaans hebben met het eenvoudigweg stapelen van geluiden zoals het op veel andere cd's gehoord wordt. Beats evolueren en variëren, nu eens stuiterend, dan weer opgebouwd uit minuscule bestanddeeltjes. Verdoken rusteloos verschuift de muziek constant door het bijvoegen en verdwijnen van loops. De meerdere breaks per nummer worden telkens gevolgd door een nieuw deel. En die dagen de luisteraar steeds opnieuw uit: is het echt nieuw? Of is het toch familie van het vorige? Een kleine verwijzing naar of een ontwikkeling van? Hoe het ook zei: dat later op het nummer deze referentie naar een vroegere episode duidelijker wordt, garandeert een spannende, haast gepuzzelde structuur. Als DJ Shadow de kleurrijke orkestrator van de hiphop is, dan kan alias hier gaan voor de titel van intieme constructiebouwer. Een onvervalste hiphopdandy.
Meer over alias
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
