Als er op de Aarde nog één werkelijk ziekelijke black metalband rondloopt, dan moet dat het Finse Ajattara zijn. Niet ziekelijk in de zin van plat en vulgair (hoewel...), maar vooral dankzij de ronduit beangstigende en beklemmende sfeer die hun nummers uitstralen. Geen poespas voor Ajattara, enkel vunzigheid, geweld, duisternis en gevaar, en dat alles verpakt in sterke en sfeervolle composities. Weinig mensen hadden ooit gedacht dat Pasi Koskinen, voormalig zanger van Amorphis, dit soort muziek in zich had. 'Noitumaa' is een wat apart plaatje, in die zin dat Ajattara hier volledig akoestisch tekeer gaat, maar wie dacht dat dit enigszins de sfeer zou dimmen, zit er flink naast.
Wat 'Noitumaa' soms pijnlijk duidelijk maakt, is dat de grimmige atmosfeer en ziekelijke teksten perfect overeind blijven in deze gestripte omgeving. Doordat het geheel deze keer bijzonder sober is, wordt dat zelfs nog extra in de verf gezet. De gore raspstrot van Pasi blijft volledig behouden, en de lompe en vunzige gitaarpartijen staan ook in akoestische versie als een ziekelijke erectie overeind. Nieuwe fans gaat de band met dit schijfje niet winnen, maar daar is het hen ook nooit om te doen geweest. Eigenzinnigheid: dat is het sleutelwoord van dit collectief. Ook nu weer telt dit album een paar zwarte pareltjes. Zo is 'Saatana Palvoo Meitä' een luchtpijpvernauwend diabolisch opus (vooral het refrein is ongemeen griezelig), 'Kielletyn Sanat' mag dan al kalmer klinken, het blijft een heerlijk vies klinkend nummer, en 'Mitä Kuolema Parantaa' is zowaar bijna hitgevoelig, mocht de hitparade openstaan voor dit soort muziek. Het gaat te ver om te stellen dat 'Noitumaa' makkelijker verteerbaar klinkt, want Ajattara zou Ajattara niet zijn als deze nummers in elektrische versie niet minstens even duister zouden klinken als hun eerdere werkjes, maar dankzij de minimalistische setting geeft de band de mensheid een heel nieuwe kijk op hun hersenspinselen, een experiment dat gerust navolging mag krijgen. Het laat merken dat de songs steevast hun basis krijgen in traditioneel opzet, en dat mag toch ook een pluim krijgen.
Ajattara doet opnieuw stug zijn eigen ding, en voor de liefhebbers mag ook dit album niet in de platenkast ontbreken. Wie hierdoor voor de eerste maal kennis maakt met dit groepje bizarre Finnen, zou best wel eens kunnen schrikken van hun overige schijfjes. Maar toch: alweer sterk gedaan.
Meer over Ajattara
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
