Een indrukwekkend parcours heeft Philippe Herreweghe reeds afgelegd met zijn eigen label Phi, dat pas in 2011 boven de doopvont werd gehouden. Van Mahler tot Gesualdo: het repertoire heeft voor deze dirigent, met vele jaren dienst, geen geheimen meer. Zelf heeft de dirigent al zijn heimelijke bedenkingen echter nog niet met de buitenwereld gedeeld. Zijn best wel gedurfde interpretaties van Mozarts drie laatste symfonieën zijn bijvoorbeeld verre van overbodige toevoegingen aan de traditie: wat Herreweghe ermee doet, zal het publiek ongetwijfeld verdelen. En zit klassieke muziek juist niet te wachten op vernieuwers van dit soort?
Het openingsdeel tot Mozarts veertigste symfonie is een "molto allegro". In Herreweghe's beleving is een dergelijke tempoaanduiding beduidend sneller dan bij de overgrote meerderheid van zijn collega's. Dirigenten die dit deel op zeven minuten afronden? Veel zullen er niet rondlopen. En toch gaat Herreweghe niet in de fout, omdat zijn vaart geen gejaagd karakter in het stuk laat sluipen. De detailwerking veronachtzaamt de man bovendien op geen enkel moment. De openingsseconden, waarin een sluipend begeleidingsmotief zich vol spanning onder de eerste melodie nestelt, zorgt voor een eerste van vele huiveringen. Verderop wordt het hout bijzonder responsief naar elkaar toe uitgespeeld: Herreweghe's retoriek grenst aan het volmaakte. Poëzie en stormachtige excessen staan in een manmoedige doorwerking bovendien prachtig naast elkaar. Tot slot moet nog de loftrompet gezwaaid worden over Herreweghe's gevoel voor de gelaagdheid van deze partituur, die hij zo transparant als maar kan tot bij de luisteraar brengt.
