Op een vorige plaat kwam Why? nog als creatieve eenzaat Jonathan Wolf voor de dag. Zijn muziek was een clash tussen gekreukte hiphop en indie rock. Absurde, geraffineerde arrangementen en indringende vaak humoristische teksten vormden de hoekstenen van Wolfs muziek. Op zijn nieuwe plaat, 'Elephant Eyelash, zoekt Wolf het groepsgevoel op en wint hij aan muzikale maturiteit. Het speelse zit nog in de nummers, zij het gedoseerder. Why? klinkt meer poppy, maar op een geperverteerde manier. Suizende orgeltjes, meerstemmige zangpartijen, rammelende gitaren, gefilterde drums, zoemende achtergrondgesprekjes, bliepende elektronica-accentjes; het is slechts een greep uit het muzikale Wolfarsenaal. Wolf zingt over relaties en de sterfelijkheid ervan. Niets nieuws onder de zon? Alleen voor wie niet goed luistert. De surreële beelden gecombineerd met aangrijpende en grappige beschrijvingen van banale situatues prikkelen zowel verbeelding als lachspieren.
Over de audio
'Rubber Traits' is niet het allerbeste wat 'Elephant Eyelash' te bieden heeft, maar het is wel een bijzonder representatief nummer en verdient hoe dan ook de kwaliteit magisch complex of fabuleus georneerd. De muziek is enorm gelaagd en de eenvoudige popakkoorden van de gitaar zijn nauwgezet bijgekleurd met dwaze dingen zoals dravende potten, elektrobliepjes, asynchrone vrouwengezangen en sluipende emopianomelodietjes, meerstemmige refreintjes. Tekstueel is dit één van de vele hoogvliegers van 'Elephant Eyelash'.
In deel één van het nummer graaft Yoni Wolf diep in zijn psyché. Op zoek naar iets substantieels laat hij een hele reeks banale verlangens en bedenkingen de revue paseren.
I should cut down my caloric intake of
I want to [...] fuck gentle on a bed of nails. De toon slaat van luchtig banaal over naar een absurd angstgevoel met een suïcidale inslag.
"Unfold an origami death mask/ And cut my DNA with rubber traits/ Pull apart the double helix like a wishbone/ Always be working on a suicide note."
Wolf geeft in de eerste zinnen van het tweede deel al aan wat zijn toevlucht is voor zijn morbide, alles in vraag stellende aanleg: muziek.
Productive/ fully charged cocked and pointed/ keep a tape recorder on my bedside table. Dit is eveneens een subtiele hint naar zijn geliefde DIY-aanpak: een groot deel van de plaat is ook daadwerkelijk in Wolfs slaapkamer opgenomen.
Deel één en deel twee eindigen met min of meer hetzelfde refrain. De subtiele tektsnuance geeft naast de thematiek ook de songstructuur eveneens briljant weer:
I don't want to/ when I feel I could've gone long(er) (deel 1) tegenover
I don't want to/ when I feel I could've gone. De bits gesnauwde
cut op het einde is eveneens suggestief genoeg.
Meer over Why?
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
