Het duo themselves bestaat uit Adam Ducker (doseone) en Jeffrey Logan (jel): de eerste werd geboren in Napa, Idaho en battlede Eminem, terwijl de tweede opgroeide in Chicago (waar zijn ouders deel uitmaakten van de Pinksterbeweging) en in een benzinestation werkte om een SP-1200 drumcomputer te kunnen betalen.
Hun eerste wapenfeiten als duo presteerden ze onder de naam Them, waarmee ze in 2000 het gelijknamige album uitbrachten. Twee jaar later werd de naam uitgebreid tot themselves toen het duo 'The No Music' op de wereld losliet via het in 1997 opgerichte label anticon. Van dan af zou het verhaal van de twee (als duo en individueel) sterk verbonden blijven met het ondertussen gerenommeerde platenhuis.
Het verhaal van themselves verliep echter niet volgens de meestal gevolgde paden. Na 'The No Music' verscheen nog een remixplaat 'The No Music Aiff's', waarop nummers van 'The No Music' onder handen genomen worden door o.a. The Notwist, en anticoncollega's als why?, alias en odd nosdam. Daarna werd het stil rond het duo. Althans wat albums onder eigen naam betreft, want vinylreleases, solo- en andere projecten (Subtle) en samenwerkingen (met The Notwist werd het duo plots 13 & God) zorgden er voor dat Ducker en Logan muzikaal in de weer bleven. Op een derde themselvesplaat was het echter wachten tot in 2009, toen 'CrownsDown' liet horen waarom het duo een dijk van een reputatie heeft opgebouwd in de wereld van de abstracte hiphop.
Over de audio
Met 'theMark' komen doseone en jel terecht in een wat industrieel aandoende klankwereld die op 'CrownsDown' algemeen prominent aanwezig is. De gelaagde beatstructuur wordt geschraagd door sobere melodische injecties, waarbij een spookmelodie van 4 tonen (0'00", 1'36" en 2'58") wordt afgewisseld met elektronische tonen die later het gezelschap krijgen van brede gitaarakkoorden die sporadisch van toonhoogte wisselen (0'37", 1'58"). Helemaal in de lijn van het evoluerende geluid van themselves vallen de gitaarakkoorden en de elektronische tonen soms ook even weg en worden beats af- en terug opgebouwd. Op 3'13" lijkt alles klaar voor een laatste intreden van de elektronische tonen, maat plots kiest de muziek voor een stijgende lijn, die later wel het gezelschap krijgt van de vertrouwde gitaar.
In de vocale bijdrages valt de hogere, scherpe stem van doseone weer op (het typische
nerdeffect) in de voor hem al even kenmerkende drukke ritmes, alsof hij nooit genoeg tijd zal hebben om te zeggen wat hij te zeggen heeft.
Meer over themselves
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
