Kris Wanders, waar hebben we die naam toch eerder gehoord? Speelde hij in de jaren zestig en zeventig niet met mensen als Willem Breuker en Peter Brötzmann? En was hij dan ook de saxofonist die op de onlangs heruitgegeven plaat 'Pleasure' van Kees Hazevoet meespeelde? Ja, dat is hem en hij is terug. Wanders liet dit jaar na een lange stilte weer eens van zich horen en deed dat vanuit zijn nieuwe thuisland Australië. Samen met zijn 'Unit' maakte hij de uitdagende plaat 'On the Edges of Silence', waarop de hortende, stotende en krijsende saxofoons niet alleen letterlijk de stilte doorbreken, maar waarop ook een stem wordt gegeven aan diegenen die zich om politieke redenen niet kunnen uitspreken. Een kort citaat uit het cd-boekje: 'It's time to speak out loud against the dehumanization of those seeking asylum in Australia.' De stilte doorbroken, de confrontatie aangegaan: muziek voor mensen die de uitdaging aandurven en samen met The Kris Wanders Unit de grenzen van de stilte willen opzoeken.
Over de audio
'Continual Derangement' is de zeer korte samenvatting van de muziek van The Kris Wanders Unit. Het is een constante verstoring van het ordelijke. Het resultaat is geen 'chaos', maar weldoordachte wanorde. Het bekende is anders gerangschikt en het onbekende komt tevoorschijn. Zo ontstaat er een geheel andere werkelijkheid die de bedoeling heeft te confronteren, of misschien wel te schokken. Op deze track is dit proces bijna letterlijk te beluisteren. Het begint met stilte en langzaam komt er vanuit de achtergrond het geluid van een eend en de suizende wind, vertrouwde geluiden die geleidelijk onwerkelijker worden. De wind stokt en krijgt meer klankkleur, totdat het uiteindelijk een vrijelijk improviserende gitaar wordt. Hetzelfde gebeurt met het geluid van de eend. Het rustige geruststellende gekwaak wordt uit elkaar getrokken en getransformeerd tot iets dat niet langer geruststellend is, maar onrustwekkend. Op de achtergrond klinkt ondertussen al een tijdje een afwachtend ritme en na ongeveer anderhalve minuut komen een extra saxofoon en de bas deze lichte wanorde versterken. De klankkleur wordt nu donkerder, de spanning wordt opgedreven en de wereld wordt ingewikkelder en dieper. Na iets meer dan vier minuten lijkt de rust weer enigszins hersteld, maar het is een rust onder hoogspanning die even later al weer is verstoord. Echte rust wordt nooit meer bereikt, zoals de titel al deed vermoeden.
Meer over The Kris Wanders Unit
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
