Tan Dun begon zijn carrière aan de opera van Peking, maar niet na gedurende de Culturele Revolutie in China twee jaar rijst gepland te hebben. Hoewel Tan Dun zich duidelijk in de klassieke hoek ophoudt, zal zijn naam voor sommigen bekender klinken dan met de meeste hedendaagse componisten het geval is. Tan Dun haalt er namelijk zijn neus niet voor op om te werken voor en rond belangrijke historische en grootschalige gebeurtenissen. Zo schreef hij zijn 'Symfonie 1997' ter ere van het terug bij China voegen van Hong Kong. Toen enige jaren later de BBC een 27 uur durend verslag bracht van de millenniumwende, was het kenwijsje voor dit evenement van Tan Duns hand. Toch belet dit 'populaire' engagement hem niet om ook in de gevestigde bastions te opereren. Als dirigent en/of componist was hij te gast in de grote zalen en op gerenommeerde festivals. Tan Dun is artistiek directeur van het Tanglewood Contemporary Festival en hij bekleedde deze functie in 2000 ook voor het Festival for the Barbican Centre London. Voor zijn opera 'Marco Polo' uit 1996 werd hij door het Duitse operatijdschrift 'Oper' uitgeroepen tot componist van het jaar, een eer die hem in 1997 nogmaals te beurt viel, maar dan vanwege de New York Times. Als Chinees componist die (minstens gedeeltelijk) in de Westerse klassieke muziektraditie geplaatst kan worden, is het voor Tan Dun een uitgemaakte zaak dat oosterse en westerse wortels in zijn muziek terug te vinden zijn, evenals klassieke, traditionele en popmuziek. Ook filmmuziek laat hij niet links liggen, waarbij zijn score voor 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' uit 2001 waarschijnlijk het bekendst is. Hiervoor werkte de componist samen met o.a. de bekende violist Itzhak Perlman en de beroemde Japanse Kodo drummers.
Met zijn werk voor het ensemble Fretwork bewandelt Tan Dun een (zelfs voor zijn doen) buitengewoon domein. Fretwork lijkt namelijk door één of andere tijdsprong vanuit het verleden in het nu beland te zijn. Het ensemble bestaat uitsluitend uit (viola da) gamba's: snaarinstrumenten die in de 16de eeuw heel populair waren, maar die geleidelijk aan wegdeemsterden tot ze haast helemaal verdwenen waren. Gamba's lijken misschien op een cello, ze hebben wel 6 snaren (i.p.v. 4) en zijn voorzien van fretten. Ondanks de specifieke historische situering van de instrumenten (en dus ook het ensemble) beperkt Fretwork zich niet tot 16de of 17de eeuwse muziek. Er werden reeds compositieopdrachten gegeven aan hedendaagse componisten als Michael Nyman, Simon Bainbridge en Thea Musgrave en er werd reeds samengewerkt met Elvis Costello en een hele reeks bekende klassieke muzikanten zoals Michael Chance, James Bowman en Emma Kirkby.
Over de audio
Wat maakt 'A Sinking Love' van Tan Dun zo'n fascinerend werk? Is het het feit dat het nieuwe muziek is, geschreven voor 16de eeuwse instrumenten? Dat het een compositie is van Chinese componist (wat Tan Dun niet onder stoelen of banken steekt)? De vreemde (en voor zij die er niet meer vertrouwd zijn waarschijnlijk best grappige) stem van contratenor Michael Chance? De spanningsvolle stiltes en de zachte klanken die dwingen tot luisteren? Of is het de manier waarop Tan Dun één bepaalde melodie steeds laat terugkeren, maar telkens op een andere manier vermomd?
Deze melodie van 'A Sinking Love' heeft Tan Dun gehaald uit Henry Purcell's 8ste 'Fantazia'. Voor de vreemde toonhoogtecapriolen van de stem (o.a. glissandi) heeft hij zich gebaseerd op de Chinese tekst van het stuk. In het Chinees wordt de betekenis van een woord namelijk mee bepaald door de toon waarop het uitgesproken wordt, waardoor de toonhoogte rechtstreeks mee deel uitmaakt van de taal.
Meer over Tan Dun
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
