Het grotere publiek maakt in 1998 kennis met Saul Williams. Niet via een cd, ep of 7" single, maar met de film 'Slam' waarvoor Williams coauteur en acteur is. De film wint de 'Caméra d'Or' op het filmfestival van Cannes en het nummer 'Oceans Within' uit de soundtrack is de eerste belangrijke platenrelease van Williams en meteen een samenwerking met KRS One.
Poëzieliefhebbers konden de man reeds een jaar eerder ontdekken met de dichtbundel 'The Seventh Octave', die in 1999 gevolgd werd door 'She' nog eens en vier jaar later door 'Said the Shotgun to the Head'. Dat Williams niet louter een zelfverklaard dichter is, mag blijken uit het feit dat zijn werk voorkomt op de lectuurlijst van diverse Amerikaanse secundaire- en hogescholen.
Op zijn eerste full-cd is het wachten tot in 2001, maar 'Amethyst Rockstar', geproduceerd door Rick Rubin (Beastie Boys, Publick Enemy, Red Hot Chili Peppers), haalt dan ook meteen vernietigend uit. Voor zij die niet de gespecialiseerde hiphoplocaties frequenteren is zijn versie van 'Not in Our Name' – de tekst die symbool staat voor het protest tegen de Amerikaanse invasie in Irak – een volgende confrontatie die de man bevestigt als een spoken word-artiest die stevig zijn zeg doet, maar er niet (verbaal of fysiek) op los timmert: liever een goed onderbouwd en verstaanbaar betoog dan macho tafelspringerij, zonder daarom meteen de professionele zuurpruim te worden. Op zijn recentste album 'Saul Williams' neemt hij de productie van de meeste tracks zelf voor zijn rekening (ook die van 'Telegram') en houdt hij bovendien de inhoudelijke lijn aan die hem tot één van de interessantste stemmen binnen de hiphopwereld maakt.
Over de audio
Saul Williams komt hiphop tegen: liggend in de goot, weggedoken in een te grote platentas, met diamanten in plaats van tanden en ongezond gezwollen lippen. Dat hiphop er ooit gezonder uitgezien heeft, laat Saul Williams op 'Telegram' duidelijk horen. Egotripperige en geweldgeile mc's en dj's, maar ook het publiek krijgen, in de rake bewoordingen van Williams een stevige dreun te incasseren. In het tweede deel van de tekst (vanaf 1'39") stuurt Williams hiphop alsnog een telegram. Niet met gelukwensen of condoleances, maar met niet mis te verstane vingerwijzingen naar de schuldigen voor de malaise.
Om zijn punt duidelijk en overtuigend te maken, grijpt Williams niet naar schuimbekkend en hondsdol vloeken en schreeuwen. Zijn glasheldere dictie, aandringend rapritme en bijna hypnotiserende spreektoon geven de luisteraar geen kans om te ontsnappen aan de realiteit. Onder Williams' woordenstroom zit een productie van smorende metal-achtige gitaren, waarboven fluitende elektronica (0'30") een heel eigen weg gaat: geen repetitieve structuur, maar een steeds veranderende partij. De aanklacht die Williams hier uitspreekt wordt er alleen maar scherper door.
Meer over Saul Williams
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
