Robert Schumann schreef dit eerste deel van het bekende piano concerto in la klein eerst als een fantasie voor piano en orkest in 1841. Maar omdat een driedelig, klassiek concerto meer élan had dan een vrije fantasie, voegde Schumann uiteindelijk een middendeel en finale aan zijn oorspronkelijke werk toe en gaf vier jaar later zijn enige pianoconcerto uit. En het kan niet ontkend worden dat dit werk veel meer bekendheid heeft gekregen dan de twee vrije 'concertino's' die Schumann verder nog voor piano en orkest schreef. Al is het natuurlijk geen onverdiende bekendheid. Het eerste deel van dit concerto is een typevoorbeeld van Schumanns schrijfstijl, met die combinatie van impulsiviteit en contemplatie (twee zijden van Schumanns karakter die een constante vormen doorheen zijn oeuvre) en dat heroïsch tragische karakter van de Duitse romantiek. Het Orchestre de Chambre de Lausanne wordt op deze opname van Schumanns concerto en zijn twee concertino's van achter de piano gedirigeerd door de Duitse pianist Christian Zacharias.
Over de audio
Christian Zacharias houdt het tempo van deze opname doorgaans constant – op een tragere middensectie na. Maar verder houdt hij als dirigent en pianist de teugels vrij strak in handen, en dat geeft dit hele eerste deel van het concerto een gedreven indruk, met een strakke ritmiek op de tutti passages en geen overdreven drama en sentiment op intiemere momenten voor de piano. Het is zelfs opvallend hoe vaak Zacharias als pianist een wat lichtvoetige aanslag opzoekt, in de stijl van een scherzo dat van Mendelssohn had kunnen zijn. Het gedreven karakter van Zacharias' interpretatie sluit uitstekend aan bij het impulsieve karakter van Schumanns muziek en houdt het hele pianoconcerto levend en interessant, een interpretatie die steeds natuurlijk en muzikaal blijft klinken.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
