"Gruwelijk!", zegt de een, "fantastisch!", vindt een ander. Zelden lopen de meningen over een opera zo uiteen als in het geval van Richard Strauss' twee meest expressieve partituren binnen het genre: 'Salome' en 'Elektra'. Wie een enscenering van 'Salome' bijwoont, kan bovendien niet om het beeld heen waarin de protagoniste het afgehakte hoofd van haar geliefde Johannes in haar armen neemt. Wat dat betreft is 'Elektra' gelukkig een pak zinnelijker, hoewel de muziek op zich dat eigenlijk niet doet vermoeden.
Van begin tot eind is 'Elektra' een spervuur aan orkestrale kleuren en ideeën. Geen dirigent beter geschikt dan Valery Gergiev om deze klassiek geworden partituur in al haar complexiteit en wispelturigheid over de luisteraar heen te gieten. Zijn 'Elektra' is vanaf de openingsmaten bezwerend, tintelend en inspirerend, niet in het minst door het uniforme symfonische monstergeluid dat een toporkest als het London Symphony Orchestra voortbrengt. Hoewel internationaal ietwat omstreden omwille van technische manco's, is Jeanne-Michèle Charbonnet een verslavende hoofdrol: ze krijst en krast zich een weg doorheen haar aartsmoeilijke partij, zoals ook te horen in 'Allein!', een tragisch zang vroeg uit de opera. Verderop zijn Dame Felicity Palmer (als Klytemnestra) en Matthias Goerne (Orestes) iets esthetischer, hoewel ook zij het extreem durven opzoeken. Een schitterende cast vertolkt hier een monument uit de operageschiedenis!
