Newton Armstrong omschrijft zichzelf als een “leraar, schrijver, hacker en occasioneel bouwer van elektronisch instrumenten”. Hij is geïntrigeerd door de manier waarop we luisteren en geluid beleven. De verschillende visies die mensen daaromtrent hebben, hebben hem aangezet samen te werken met andere muzikanten, maar ook met schrijvers, dansers, choreografen, wetenschappers, filosofen en beeldende kunstenaars uit diverse disciplines.
Een ander veld waarop hij zich beweegt is dat tussen compositie en improvisatie. Als improvisator speelde hij samen met ondermeer John Butcher, Nate Wooley en Cor Fuhler. Armstrong maakt ook deel uit van het ensemble Plus-Minus, met o.a. Mark Knoop, Alex Waterman, Matthew Shlomowitz en Tom Pauwels.
Armstrong kreeg opdrachten van ondermeer de Merce Cunningham Dance Company en zijn muziek werd uitgevoerd in Darmstadt en tijdens festivals als het Festival d'Automne à Paris, Festival of Exile, What is Music? en het Movement Research Festival. Hij studeerde aan Princeton University, gaf les aan het Dartmouth College en is momenteel verbonden aan de City University London als docent compositie.
Voor ‘Making One Leaf Transparent and Then Another’ gaat de luisteraar best even goed zitten, zonder telefoon of ongenode gasten in de buurt. Het minimalistische opzet van het stuk verdraagt immers weinig storende factoren. Bovendien is het componist Newton Armstrongs bedoeling om met dit stuk de aandacht van de luisteraar geleidelijk aan te laten verschuiven: van de gespeelde “noten” van de piano, naar het “geluid” op zich.
De eerste helft van het stuk is zuiver akoestisch. Door het aanhouden van klanken (die bovendien met verschillende dynamische schakeringen aangeslagen worden) ontstaan er specifieke harmonieën die mee evolueren en bijgekleurd worden met de toenemende variatie in de gespeelde noten. Nog voor de helft van het stuk plooit de pianopartij terug op een kleiner aantal noten, het teken dat de elektronica in gang gezet mag worden.
Deze elektronica (speakers waarvan de drivers recht boven de resonantiegaten van de pianokast geplaatst zijn) wordt in gang gezet door de piano. De speakers brengen vooraf opgenomen geluiden (twaalf in totaal) voort die resoneren in de klankkast, waarbij de snaren van het instrument (die gedempt of vrij gelaten worden door het (niet) gebruiken van pedalen of toetsen van het pianoklavier) het resulterende geluid bijkleuren en filteren. Zo ontstaat een echte symbiose van elektronische en akoestische, waarbij het akoestische als filter dienst doen, waar filtering in andere stukken doorgaans de zaak van de elektronica is.
Het effect van het treffen tussen elektronische en akoestische klanken is goed te horen in de zwevingen die af en toe opduiken vanaf 7:29. Zo voert Armstrong de luisteraar weg van de “pianonoten” (tonen) naar het geluid zelf. Echt vingerdik legt hij de elektronica er niet bovenop. Het is immers aan de luisteraar om mee het werk te doen. Bij voorkeur zonder interveniërende ringtone.
Deze opname van ‘Making One Leaf Transparent and Then Another’ werd gemaakt door Mark Knoop in London op 2 augustus 2012 en is niet in de handel verkrijgbaar.
