'The Woman Who Walked into Doors' is de naam van de eerste opera van Kris Defoort, die gebaseerd is op het gelijknamige boek van de Ierse auteur Roddy Doyle. Met zijn gebruikelijke zin voor zowel muzikaal als ideëel minimalisme reduceerde Defoort de verscheidene rollen tot een sopraan en een actrice, die allebei dezelfde Paula Spencer vertolken. Dat mondt uit in heftige scènes vol geschreeuw en gebrul, maar ook in emotionele ontboezemingen. 'Jack is my baby', uit de aandoenlijke 'Alcoholscene', is daar een voorbeeld van. Een belangrijk aspect uit de opera is namelijk de alcoholverslaving van Spencer, die een soort culminatiepunt is geworden van de jarenlange mishandelingen die ze moest ondergaan door haar vader en haar man, alsook van haar tragische jeugd, waarin ze geen ouderliefde mocht ontvangen.
Defoorts eerste opera bevat zodanig veel karakteristieken, dat een enkel nummer onmogelijk een goeie representatie kan zijn van het volledige scala aan technieken die de componist (en jazzpianist) gebruikt. Meer dan in zijn nieuwste compositie voor stem en orkest, namelijk 'The House of the Sleeping Beauties', heeft dit werk veel minder een karakteristieke stijl. Wel belangrijk is de manier waarop Defoort zijn achtergrond in de jazz liet versmelten met klassieke aspecten. De hoge sopraanmelodie in dit fragment (met de feilloze Claron McFadden als vertolkster) en de tedere, ontwrichtende begeleiding zijn onmiskenbaar klassiek in hun opzet, terwijl de bijkomende saxofoon-melodie een bijna brute tint toevoegt, bovenop de krassende strijkers. Defoort doseert dit soort post-modernistische trekjes echter voldoende doorheen de opera, zodanig dat 'The Woman Who Walked into Doors' geen dik aangezet, pretentieus statement wordt. Stilistisch blijft het een halsbrekend, maar weloverwogen project met uitsluitend ontroerende klemtonen. Op het einde van dit fragment treedt overigens ook actrice Jacqueline Blom in actie, die een breekbare, doorleefde Paula Spencer neerzet die zeer goed aansluit bij het personage van McFadden. Tot slot nog de loftrompet voor dirigent Etienne Siebens, die zowel Dreamtime als het ter ziele gegane Prometheus Ensemble in topvorm kreeg voor deze uitvoering.
