De Belgische pianist Erik Vermeulen werd geboren in 1959 in Ieper. Hij verscheen als 22-jarige op de Belgische jazzscène in een trio met Hein Van de Geyn en Dré Pallemaerts. De vorm van het driemanschap zou later een constante worden in Vermeulens carrière, al wisselden de muzikanten waarmee hij speelde elkaar gestaag af: Jean-Louis Rassinfosse en Félix Simtaine; Philippe Aerts en Dré Pallemaerts; Otti Van der Werf en Erik Thielemans; Sal La Rocca en Jan de Haas. Met deze laatste twee nam Vermeulen de cd 'Songs of Minutes' op die in 2001 verscheen. Het jaar daarvoor was hij een nieuwe triowerking gestart met drummer Marek Patrman en bassist Eric Surmenian. In deze bezetting was hij te horen in de reeks 'The Finest in Belgian Jazz' met het album 'Inner City'. Voor een volgend album onder eigen naam was het wachten tot in 2009. Op 'Live Chroma' doet opnieuw Marek Patrman mee, maar is bassist Manolo Cabras het nieuwe gezicht. Nieuw is hier wel relatief, want een jaar eerder was Vermeulen te horen op 'Harmonic Integration' van het Ben Sluys Quartet, een ensemble met diezelfde Cabras en (alweer) Patrman.
In zijn eigen projecten legt Vermeulen graag de nadruk op improvisatie, iets wat reeds te horen was op het album 'Into Pieces' uit 1997 dat hij opname met de groep Icarus Consort. In 2003 kreeg Vermeulen de Django d'Or voor de beste Belgische jazzmuzikant. Naast de reeks muzikanten waarmee Vermeulen samenspeelde in zijn eigen trio's en andere ensembles was hij ook te horen naast Toots Thielemans, Philip Catherine, Frank Vaganée, Erwin Vann, Peter Hertmans, Kurt Van Herck, Jeroen Van Herzeele, Bert Joris, Jacques Pelzer, John Ruocco, en buitenlanders als Slide Hampton, Clark Terry, Joe Lovano, Steve Grossman, Art Farmer en Michael Moore.
Over de audio
Hoe belangrijk improvisatie is in het muzikale universum van Vermeulen is te horen in 'Le Parc Voisin'. Van begin tot einde lijken de drie muzikanten elk een eigen weg te gaan, waarbij Patrman het meest beweeglijk uit de hoek komt en Cabras opmerkelijk rustiger de laagte bespeelt. Wanneer Vermeulen het trio volledig maakt, doet hij dat eerst eerder bescheiden met soms korte frases, maar vooral minder beweeglijk dan Patrman. Geleidelijk aan ontwikkelt het pianospel zich tot het uiteindelijk uitmondt in parelende notenslingers die Vermeulens beheersing van toon en dynamiek duidelijk maken: de vingervlugheid heeft hier echter alleen een muzikale betekenis en staat los van eender welke vorm van virtuositeit.
Gedurende dit proces is geregeld te horen dat Patrman af en toe zijn collega's opport, wat de spanning, gecreëerd door de individuele rol van de muzikanten en de ontwikkeling van Vermeulens pianospel verhoogt. Na het hoogtepunt met de notenslingers vouwt de pianist de muziek terug op waardoor het haast lijkt alsof er iets gebeurd is. Wie goed geluisterd heeft, weet echter beter...
Meer over Erik Vermeulen Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
