Niemand hoeft af te dingen op de kwaliteit van dirigent Bernard Haitink. Wie doet het hem tenslotte na: een indrukwekkende discografie opnemen bij diverse labels en de tachtig voorbij nog steeds 's werelds beste orkest mogen dirigeren? Haitink had er al een indrukwekkende integrale van de Shostakovich-symfonieën opzitten met de London Philharmonic Orchestra en het Koninklijk Concertgebouworkest Amsterdam een aantal decennia terug. Met dat laatste orkest nam hij echter de vijftiende symfonie nog niet onder handen, en op gezegende leeftijd maakt de dirigent dat nu goed met een fenomenale opname van Shostakovich' laatste orkestparel.
Er hangt niet zelden een zweem van mystiek over een "laatste symfonie". Niet anders is dat bij Shostakovich. Naar een eventuele programmatische inhoud bij deze symfonie is het gissen en een zoektocht naar de betekenis van de speelse verwijzingen naar Rossini's 'Guillaume Tell' en Wagners 'Die Walküre' en 'Tristan und Isolde' hebben verschillende musicologen reeds ondernomen, vooralsnog zonder baanbrekende ontdekkingen te doen. Hoe dan ook is de vijftiende van Shostakovich een werk dat er mag zijn en dat volledig op zichzelf staat. Typisch Shostakovich is bijvoorbeeld het 'Allegretto', waarin gebalanceerd wordt op de rand tussen ernst, tragiek en komedie. Wat dient serieus opgevat te worden in deze muziek, en wat is scherts? Haitink beantwoordt die vragen niet manifest, maar presenteert de luisteraar een heldere, uitstekend gemusiceerde en prachtig opgenomen versie, waardoor de toehoorder zelf een verhaal kan brouwen. Tegelijk is Haitinks hand niet al te vrij: hij houdt de spanning erin en past terugkerend materiaal mooi binnen het geheel. Deze opname van de vijftiende is dan ook niets minder dan schitterend!
