Niets dat een mens zo droevig kan stemmen als ronddwalen in het eigen verleden. Dat graven naar wat en hoe het leven er anders had kunnen uitzien, in geval andere keuzes werden gemaakt, principes afgezworen en wie weet tegengestelde idealen omarmt. Klinkt niet meteen als iets waar een groep die luistert naar de naam Dans Dans muziek over maakt? Dat is buiten Bert Dockx, Lyenn en Steven Cassiers gerekend: twee gitaren en een drums die zich een weg banen naar hart, ziel, en - waarom niet? - ook benen en voeten.
Dans Dans is een band van vele gedaanten. De meer exuberante blijft in de cast tijdens de donkere ballade die 'Yesterday is Here' is. Ongrijpbaar gitaarspel van Bert Dockx zweeft boven lome percussie en een loodzware basgitaarlijn: zonder uiterlijk vertoon strompelt de gitaar zich een weg naar een authentiek verhaal, dat door lyrische, gevoelsmatig gedreven muzikaliteit wordt omzoomd. Niets doet gemaakt aan: een nummer dat de luisteraar simpelweg woorden uit de mond neemt en sprakeloos achterlaat.
